Χρόνια είχαμε να δούμε τόσο καλό -απ' όλες τις πλευρές- clasico ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Και μολονότι οι Πειραιώτες από χθες το βράδυ (Σάββατο 19/11) τα βάζουν με την… αστοχία τους και την ατυχία τους, αν το καλοσκεφτείτε ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που ουσιαστικά «κέρδισε» στο Φάληρο.
Πρώτα απ' όλα κέρδισε έναν μεγάλο τερματοφύλακα. Κάτι που διαφαινόταν κι από τα προηγούμενα δείγματα γραφής του Στέφανου Καπίνο (με τα όποια λάθη του, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί 17 ετών), αλλά πλέον αποτυπώθηκε με… εκκωφαντικό τρόπο στο χορτάρι του «Γ. Καραϊσκάκης». Εκεί που ο «μικρός» έβαλε χθες βράδυ την πρώτη μεγάλη «σφραγίδα» της καριέρας του.
Σε μία έδρα που στο παρελθόν «λύγισαν» Έλληνες και ξένοι τερματοφύλακες με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία και παραστάσεις από τον σημερινό γκολκίπερ του Παναθηναϊκού, ο Καπίνο έδειξε απλά… αμάσητος. Ή για να το… αντιστρέψουμε, «μασούσε» σίδερα!
Από το ζέσταμα κιόλας που έκανε παρέα με τους άλλους δύο πορτιέρε του «τριφυλλιού», τον Ταμπάκη και τον Καρνέζη, ο 17χρονος όχι μόνο έδειξε να επηρεάζεται από το «κλίμα» που έφτιαχναν πίσω από την εστία του οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού (με κροτίδες, πυρσούς, καρότα και λοιπές γελοιότητες), αλλά έμοιαζε να το… διασκεδάζει κιόλας.
Στάθηκε όσο πιο κοντά γινόταν στο πέταλο, τους κοιτούσε face to face και πήρε γρήγορα τον «αέρα» και την ψυχολογία που χρειαζόταν. Θέλει άντερα και «αυγά» και ο μικρός (απ)έδειξε ότι έχει… περίσσευμα. Στο δε παιχνίδι του ήταν απόλυτα αφοσιωμένος, είχε σωστές τοποθετήσεις και αντιδράσεις και θεωρώ ότι με την απόκρουση για χάι-λάιτ που έκανε στο 82' (αλλάζοντας κατεύθυνση εν κινήσει στο κορμί του για να διώξει την κόντρα του Φουστέρ) έκοψε οριστικά τη φόρα των Πειραιωτών και «κλείδωσε» το αποτέλεσμα για το «τριφύλλι».
Μια πραγματικά μεγάλη βραδιά από ένα παιδί που έχει όλες τις προϋποθέσεις να γράψει ιστορία με τον Παναθηναϊκό και την εθνική ομάδα. Αρκεί, όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο Σαριέγκι μετά τον αγώνα, να μην… πέσουμε όλοι πάνω του και να τον αφήσουμε να δουλέψει για να βελτιώσει τα στοιχεία του και κυρίως τις αδυναμίες που (απολύτως λογικά) έχει.
Η δεύτερη «νίκη» του Παναθηναϊκού στο Φάληρο ήταν νίκη… ψυχολογίας. Σε μία βραδιά, όπου (ειδικά στο β' ημίχρονο) οι «πράσινοι» δεν έβγαλαν στο γήπεδο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που παρουσίασαν στα προηγούμενα παιχνίδια τους, ήταν πολύ σημαντικό το ότι κατάφεραν να περάσουν εντέλει αλώβητοι από το «σπίτι» του βασικού τους αντιπάλου.
Διατηρώντας την αυτοπεποίθησή τους σε πολύ υψηλά επίπεδα. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα που άρχισε να «χτίζεται» το περασμένο καλοκαίρι (μέσα από τεράστιες δυσκολίες) πάνω σε νέες βάσεις και σε μία εντελώς διαφορετική φιλοσοφία, η οποία ακόμη «πλάθεται». Και παρότι ορισμένοι εξακολουθούν να έχουν τις αμφιβολίες και τις ενστάσεις τους, για μένα στο φαληρικό ντέρμπι ο Παναθηναϊκός έδειξε χαρακτήρα τίτλου.
Στο χέρι των παικτών του είναι πλέον να εκμεταλλευτούν το πολύ πιο ευνοϊκό πρόγραμμα που ακολουθεί και να φτάσουν πρώτοι μέχρι το τέλος της διαδρομής… Αρκεί να παραμείνουν προσγειωμένοι και «ταπεινοί»…
Υ.Γ.: Για την προχθεσινή εμφάνιση του Καπίνο, νομίζω ότι αξίζουν πολλά credit στο τεχνικό τιμ του Παναθηναϊκού. Στον Ζεσουάλδο Φερέιρα, που σαν άλλος Μουνιόθ δεν κώλωσε (και πολύ καλά έκανε) να βάλει βασικό ένα 17χρονο παιδί, αφού είδε πως έχει τεράστιες δυνατότητες.
Και πολύ περισσότερο στον προπονητή τερματοφυλάκων του «τριφυλλιού», Βασίλη Αλεξούδη, ο οποίος δουλεύει πολύ σκληρά με τον Καπίνο από το 2008, βελτιώνοντάς τον καθημερινά προκειμένου να τον φέρει στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα. Τεράστια ευθύνη, ατέλειωτα ξενύχτια, αλλά και πολύ μεγάλη ικανοποίηση κι από τους δύο για το τελικό αποτέλεσμα. Χωρίς να αμελούν βεβαίως πως ακόμη είμαστε στην αρχή…
Υ.Γ.2: Σύμφωνοι ο Ολυμπιακός είχε πολύ περισσότερες τελικές από τον Παναθηναϊκό, για ένα 40λεπτο πίεσε ασφυκτικά τους «πράσινους», αλλά το ματς έμεινε στο «Χ». Άλλο αυτό κι άλλο το να φτάνουμε στις… διαστημικές υπερβολές που γράφτηκαν και ακούστηκαν από χθες το βράδυ. Για μπάλα μιλάμε όχι για… ζώδια. Και οι «πράσινοι» πριν από δύο χρόνια στο ΟΑΚΑ (στο γκολ Νταρμπισάιρ) είχαν κάνει ένα… σκασμό ευκαιρίες αλλά η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα μέσα. Ε, και; Η σούμα στο τέλος έγραψε 0-1…
Υ.Γ.3: Κι από την άλλη πλευρά, αν έμπαινε το δοκάρι του Λέτο και γινόταν το 0-2 στο 29' μπορεί να ακολουθούσε το… πάρτι του αιώνα. Ε, και; Με τα «αν» δεν παίζεις μπάλα…
ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου