Η Βικτόρια Χίσλοπ μίλησε στους Χρήστο Μπεχλιβάνο και Λευτέρη Παπαστεργίου για το larissanet.gr
Είναι εύκολο άραγε για τον συμπολίτη μας σήμερα, εν μέσω τέτοιας κρίσης να διαθέσει ένα ποσό για ν’ αγοράσει ένα βιβλίο; Αν και πάρα πολλές στατιστικές, αλλά και η ίδια η πραγματικότητα δείχνει πως σε τέτοιες περιόδους ο άνθρωπος στρέφεται στην τέχνη, το βιβλίο ως αγαθό έχει κι αυτό τα προβλήματά του. Αυτό άραγε είναι κάτι που αγγίζει και μια «ευπώλητη», όπως συνηθίζουμε να λέμε, συγγραφέα;
Αυτά και άλλα ερωτήματα στριφογυρίζουν στο μυαλό μας και τα συζητάμε δυο μας, πηγαίνοντας να συναντήσουμε την Βικτόρια Χίσλοπ, την αγγλίδα συγγραφέα, που «έσπασε ταμεία» με το «Νησί». Τη γυναίκα που προτίμησε να παραχωρήσει τα δικαιώματα του έργου της στο ΜEGA και όχι στο Χόλιγουντ, ενώ της τα ζήτησαν, γιατί φοβήθηκε πως το παραγόμενο προϊόν θα ήταν μια ταινία τρόμου, κάτι δηλαδή πολύ διαφορετικό από αυτό που έγραψε η ίδια.
Η συγγραφέας του «Νησιού» κάθεται απέναντί μας προσπαθώντας να δαμάσει τον αδυσώπητο χρόνο. Το πρόγραμμά της πολύ σφιχτό μιας και θα πρέπει μέσα σε λίγες ώρες να δώσει συνεντεύξεις αλλά και να παρουσιάσει το νέο της βιβλίο, το «Νήμα» στο βιβλιοπωλείο «Παιδεία» της πόλης μας.
Την ρωτάμε αν γνωρίζει περισσότερα πράγματα για τη Λάρισα. «Είναι η δεύτερη φορά που βρίσκομαι στην πόλη σας», θα πει. «Και την προηγούμενη δεν κατάφερα να μείνω πολύ».
Πριν αρκετό καιρό η Βικτόρια Χίσλοπ δημοσιεύει ένα αυτοβιογραφικό κείμενο στον βρετανικό «Independent». Εκεί λοιπόν γράφει πως την γοητεύει το να επισκέπτεται άγνωστες πόλεις και να επιλέγει κάποιο καφέ για να παρατηρεί άγνωστους σε αυτήν ανθρώπους, να προσπαθεί να ακούσει άγνωστες ιστορίες. Την ρωτάμε αν έχει κάνει και το ίδιο στη Λάρισα. «Όχι δυστυχώς δεν το έχω κάνει. Δεν έχω ακούσει τις ιστορίες της πόλης σας αν και θα το ήθελα πολύ».
«Ξέρετε η Λάρισα είναι μια πόλη όπου συνυπάρχουν πολλοί άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής και προέλευσης. Υπάρχει μεγάλη εβραϊκή κοινότητα, πολλοί πρόσφυγες, άνθρωποι από σαράντα οχτώ και πλέον χώρες του κόσμου. Είναι μια πόλη μωσαϊκό. Θα μπορούσε άραγε η πόλη μας να σας εμπνεύσει για ένα επόμενο έργο», τη ρωτάμε.
Δείχνει έκπληκτη. «Αυτό είναι κάτι που δεν ήξερα. Σίγουρα θα πρέπει να το ψάξω, να διαβάσω. Δεν αποκλείεται. Ίσως πρέπει να γυρίσω για να μάθω περισσότερα».
«ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ»
«Τελικά τι είναι αυτό που σας γοητεύει στη χώρα μας; Διαβάζουμε δηλώσεις σας με τις οποίες υποστηρίζετε πως θέλετε οι ιστορίες σας να έχουν ευτυχή κατάληξη. Θέλετε τα έργα σας να τα διαπερνά η ελπίδα. Φανταζόμαστε πως θα είναι δύσκολο να ξαναγράψετε για την χώρα μας, αφού αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν αποπνέει καμιά ελπίδα», επισημαίνουμε στην συγγραφέα.
«Το τελευταίο μου βιβλίο είναι μια ιστορία αγάπης. Και ξέρετε, η αγάπη δεν έχει να κάνει με χρήματα. Η αγάπη προϋποθέτει ελευθερία. Και δεν μπορεί να αγοραστεί με λεφτά. Από τα βιβλία που διάβασα και με τη βοήθεια της φαντασίας μου κατάλαβα πως οι Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν είχαν χρήματα αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ήταν λυπημένοι, δεν ήταν δυστυχισμένοι. Υπήρχε ζήτημα επιβίωσης αλλά δεν τους άγγιζαν οικονομικά ζητήματα, αν χρησιμοποιήσουμε όρους της εποχής».
«Η ΚΡΙΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ»
«Αλήθεια, τι πιστεύετε; Η κρίση που περνάει σήμερα η χώρα μας είναι μια κρίση οικονομική, πολιτική ή είναι μια κρίση πολιτισμική και αξιών;»
«Είναι ένας συνδυασμός μάλλον». Κοντοστέκεται. Μας λέει αυθόρμητα πως θα προτιμήσει ν’ απαντήσει στα αγγλικά. «Δύσκολη ερώτηση για τα ελληνικά μου», λέει χαρακτηριστικά. «Η κρίση στη χώρα σας είναι αναμφισβήτητα οικονομική. Έχει να κάνει με τα χρήματα. Από την άλλη όμως καταλαβαίνω πως είναι κάτι βαθύτερο. Έχει δημιουργηθεί μια «στρεβλή» παράδοση. Ξέρετε είναι αδιανόητο για έναν Άγγλο να πληροφορείται για παράδειγμα πως το έλλειμμά σας ήταν επιμελώς κρυμμένο και πως ξαφνικά αποκαλύπτεται πως τα οικονομικά στοιχεία της χώρας ήταν αλλοιωμένα. Μιλάω με πολλούς Έλληνες και όλοι μου λένε το ίδιο. Δεν γνώρισα ούτε έναν που να έχει θετική άποψη για τους πολιτικούς. Αυτό είναι κάτι το τρομερό. Αυτό με οδηγεί στο να παρουσιάζω την κατάσταση της χώρας σας σαν μια «οικογενειακή κατάσταση». Αν για παράδειγμα στην οικογένειά σας, ο πατέρας και η μητέρα σας, αυτοί που υποτίθεται πρέπει να κάνουν τα πάντα για να σας φροντίσουν, να σας προστατέψουν, απεναντίας υποκρίνονται και κατά βάθος δεν σας αγαπούν καν, τότε μιλάμε για μια απίστευτα μεγάλη κρίση. Η κρίση όμως έχει μια κλίμακα. Φτάνει κάποια στιγμή στο τέλος. Η κρίση οδηγεί στην αλλαγή.
«ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ»
Τώρα λοιπόν πρέπει να βρείτε τον τρόπο για να βάλετε ένα τέλος. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την πληρωμή του χρέους της χώρας. Τελικά θα πρέπει να επιλέξετε τους πολιτικούς που θέλετε. Κάπως. Δεν είμαι ειδική. Επιλέξτε ίσως νεότερους σε ηλικία ανθρώπους. Δώστε σε περισσότερους μια ευκαιρία. Δεν χρειάζεται να είναι για παράδειγμα πλούσιοι όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική».
«Εσείς το κάνετε αυτό στη χώρα σας;», παρεμβαίνουμε.
«Ναι, νομίζω ναι. Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έχουμε πολλούς βουλευτές από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και με διαφορετικά κοινωνικά χαρακτηριστικά».
«ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ»
«Βέβαια θα πρέπει να πούμε πως το Βρετανικό εκλογικό σύστημα είναι διαφορετικό από αυτό που ισχύει στην Ελλάδα», την διακόπτουμε.
«Ναι είναι αλήθεια. Αλλάξτε λοιπόν το σύστημά σας», μας λέει αυξάνοντας την ένταση της φωνής της. «Ακούω εκατομμύρια φορές από όλους σχεδόν τους συμπολίτες σας τη φράση ‘εμείς εδώ δεν το κάνουμε έτσι’. Ε, λοιπόν αλλάξτε το. Έχουμε στη χώρα μου για παράδειγμα γυναίκες πολιτικούς, ηλικίας τριάντα δυο χρονών, ακόμα και υπουργούς σε παρόμοιες ηλικίες, με κοινό χαρακτηριστικό πως είναι όλοι τους καλά εκπαιδευμένοι και αγαπάνε αυτό που κάνουν, έχουν την αίσθηση του καθήκοντος, δεν το κάνουν από υποχρέωση. Στην δική μου εκλογική περιφέρεια, η βουλευτής που έχει εκλεγεί να μας εκπροσωπεί στο κοινοβούλιο είναι μια μαύρη γυναίκα, ανήκει δηλαδή εθνικά σε μια μειοψηφία, δεν είναι πλούσια και είναι εκεί επειδή η πλειοψηφία την εμπιστεύτηκε. Αυτή είναι η μαγική λέξη. Την εμπιστευόμαστε για να κάνει τη δουλειά που της αναθέσαμε. Στην Ελλάδα ποτέ και από κανένα δεν άκουσα κάτι παρόμοιο». ¨
«ΒΛΕΠΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ»
«Πιστεύετε πως αυτή η κατάσταση θα έχει ευτυχή κατάληξη για τη χώρα; Ποιο θα είναι το τέλος;». Της απευθύνουμε την ερώτηση του «ενός εκατομμυρίου», όπως λένε και στην πατρίδα της.
«Το τέλος θα είναι μια νέα αρχή. Δεν είναι σαν να χτυπάς τον τοίχο και απλά να ακούς τον ήχο. Δεν είναι κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να είναι η Ελλάδα. Δεν είμαι προφήτης. Δεν είμαι πολιτικός ή οικονομολόγος. Απλά γνωρίζω πως οι Έλληνες θα εξακολουθήσουν να είναι Έλληνες και μετά την κρίση. Θα πρέπει να διατηρήσετε όλα σας τα θετικά στοιχεία, αυτά που σας διαφοροποιούν σαν έθνος και σαν λαό και να αποβάλλεται όλα τα αρνητικά. Για παράδειγμα τους κακούς πολιτικούς. Ή την φορολογική σας συνείδηση και συμπεριφορά. Στην χώρα μου δεν διανοείται κανείς να μην πληρώσει την εφορία. Φοβόμαστε πάρα πολύ τις συνέπειες του νόμου, κάτι που δεν ισχύει στην Ελλάδα. Η κρίση λοιπόν είναι ζήτημα αλλαγής. Η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μετά την κρίση. Εγώ είμαι απλά μια συγγραφέας η οποία γράφω για την Ελλάδα γιατί βλέπω πολλά θετικά πράγματα σ’ αυτή την χώρα. Παρατηρώ όμως και με λυπεί πολύ μια τρομερή απογοήτευση και ειδικά στους νέους ανθρώπους. Νοιώθουν απελπισμένοι και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό».
«ΤΑ ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ»
«Εσείς που γράφετε για την Ελλάδα και μάλιστα με θετικό τρόπο, θα συμμετείχατε άραγε σε μια νέα καμπάνια της χώρας υπέρ της επιστροφής των Ελγινείων μαρμάρων πίσω στη φυσική τους θέση;», τη ρωτάμε και γελάει ξαφνιασμένη.
«Ξέρετε δεν περίμενα μια τέτοια ερώτηση. Να σας πω. Τυχαίνει να γνωρίζω τη διοίκηση του Βρετανικού Μουσείου. Γνωρίζω και τους υπευθύνους του τομέα εκείνου που αναφέρεται στην κλασσική Ελλάδα. Ξέρω πως ποτέ δεν θα επέτρεπαν την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα. Το Βρετανικό Μουσείο το επισκέπτονται εκατομμύρια άνθρωποι ολόκληρο τον χρόνο. Είναι εκατομμύρια όλοι όσοι πηγαίνουν και θαυμάζουν τα συγκεκριμένα εκθέματα. Δίνεται λοιπόν σε πάρα πολλούς η δυνατότητα να θαυμάζουν ένα μικρό μέρος της ελληνικής ομορφιάς στο Λονδίνο και μετά να χρειάζεται να επισκεφτούν την Αθήνα για να δουν και τα υπόλοιπα. Θα μπορούσε ίσως όλο αυτό να είναι μια διαφήμιση για την Ελλάδα. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να συμμετέχω τώρα σε μια τέτοια καμπάνια γιατί έχω μιλήσει με τους υπεύθυνους του Βρετανικού μουσείου και επιπλέον γιατί θεωρώ πως αυτή την ώρα δεν είναι το μείζον για την χώρα σας. Το μουσείο της Αθήνας, οφείλω να το πώ, είναι εκπληκτικό. Δεν έχω δει τίποτα παρόμοιο όπου κι αν έχω πάει. Δε νομίζω όμως πως ο κόσμος θα πρέπει να σκέφτεται πως αν επιστρέψουν τα Ελγίνεια μάρμαρα πίσω στην Ελλάδα θα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Είναι σα να κοιτάτε τα πράγματα από τη λάθος πλευρά του τηλεσκοπίου. Τα Ελγίνεια μάρμαρα είναι η καλύτερη διαφήμιση της χώρας σας στο Εξωτερικό. Είναι σα να λέμε ‘ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας στο Λονδίνο’».
ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ
Ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα. Η ατζέντης της μας κάνει νόημα να τελειώνουμε. Η Βικτόρια Χίσλοπ εκτός από μια εξαιρετική συγγραφέας είναι, εδώ και δυο δεκαετίες, και ικανότατη δημοσιογράφος. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό. «Ποιο είναι το μέλλον του Τύπου; Οι περιφερειακές εφημερίδες ή το διαδίκτυο;»
«Στην Αγγλία οι εφημερίδες ζορίζονται πάρα πολύ κυκλοφοριακά και αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν χάσει τη δουλειά τους εξαιτίας της ανόδου του διαδικτύου, ως προτιμώμενη ενημέρωση. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα πρέπει να σταθούμε. Η δωρεάν ενημέρωση έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στην ανεργία.
ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ
Και η τεχνολογία είναι σαν ένα τέρας που θα πρέπει να δαμαστεί. Η αύξηση της διείσδυσης του διαδικτύου θα πρέπει να συνοδευτεί και από άλλα μέτρα. Ξέρετε πως πλέον κάποιος μπορεί να παραγγείλει τα βιβλία μου, και όχι μόνο τα δικά μου, μέσω του διαδικτύου. Φυσικά όχι δωρεάν γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την πειρατεία για να προλάβουμε πιο δυσάρεστες καταστάσεις. Οι περισσότερες τοπικές εφημερίδες στην Αγγλία κλείνουν λόγω του διαδικτύου. Αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί και αυτό φανερώνει και τη συνέχεια».
«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ»
Η Βικτόρια Χίσλοπ μας ευχαριστεί. Εύχεται να τα ξαναπούμε σύντομα. Σε λίγο θα δώσει το παρών στην επίσημη παρουσίαση του νέου της βιβλίου που φέρει τον τίτλο «Το Νήμα». Στην πόρτα της εξόδου θα μας σταματήσει ο εκδότης της. «Είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο παιδιά. Αν στο ‘Νησί’ μιλάει για την αγάπη, στο ‘Νήμα’ μιλάει για την ανθρώπινη θέληση» θα μας πει, λίγο πριν πιάσουμε κουβέντα για την κρίση στο χώρο του βιβλίου. Κλείνουμε δηλαδή την επίσκεψή μας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που την ανοίξαμε. Κρατάμε όμως ως παρένθεση αυτό που μας δήλωσε μια «ξένη» που αγαπά την Ελλάδα: «Το τέλος θα είναι μια νέα αρχή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου