Κατηφορίζοντας τον δρόμο, πριν φτάσω στο στέκι όπου φιλοξενεί την αύρα του κάθε μεσημέρι για να τον συναντήσω, αναρωτιόμουν πόση ανάμνηση θα μπορούσε να κουβαλάει μέσα από αυτά που έζησε «το μάτι του στεναγμού του» για να μας κάνει σήμερα να λαχταράμε ακόμη κάθε του λέξη, κάθε του στίχο σε αυτή την «άπονη ζωή», σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Ο σταθερός του συνεργάτης και φίλος Κώστας Παπαγεωργίου ήταν εκείνος που με υποδέχτηκε, καθησυχάζοντάς με «πριν τον ανταμώσω σαν μια μέρα σε ένα όνειρο»! Καθώς περνούσαν όλοι αυτοί «οι κολοσσιαίοι στίχοι του» από το μυαλό μου σαν τίτλοι τέλους μιας ταινίας που έχει μόνο αρχή τη ζωή μας, την καθημερινότητα και τα βιώματά μας, ξεπροβάλλει μπροστά μου «αυτό το αγόρι με τα μάτια τα μελιά», όπως αγαπά να τον τραγουδά ο κόσμος όλος!
Με την ίδια σπίθα στα μάτια του, με την οποία ηχούν οι λέξεις στα τραγούδια του, εμφανίστηκε ο μεγάλος… ο πρόεδρος των «Λευτεριστών», ο Λευτέρης Παπαδόπουλος! Με καλωσόρισε με διερευνητικό βλέμμα και με ύφος σατιρικό, του Αριστοφάνη θα λέγαμε… Λέω και εγώ μέσα μου: «Κλέλια, ξέχασέ τα όλα τώρα, είναι της αγάπης ώρα… Βάλε το κλειδί της δημοσιογραφικής πένας, που του είναι οικεία, στην πόρτα της ψυχής του και άφησέ τον να σε ταξιδέψει με όλα όσα έχει να σου πει»…
Όντως, ήταν μια βραδιά γεμάτη συζήτηση και πολλά αστεία, με την ιδιοκτήτρια του μαγαζιού και τον Κώστα να μου χαμογελούν, λέγοντάς μου με τα μάτια τους πως «του αγοριού απέναντι» μπορεί το ύφος να φαίνεται αυστηρό, πρόκειται όμως για κάποιον που φωνάζει η ψυχή του από μέσα «τι γλυκό να σ’ αγαπούν και να σου το λένε»…
«Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπο των τραγουδιών του»! Για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μπορεί η οδός της «άπονης ζωής», της «Αριστοτέλους», και όχι μόνο, να ’ναι δρόμοι για να λες «επειδή σ’ αγαπώ, τα φτερά μου ξαναράβω στους ώμους», παρ’ όλα αυτά, κατά τη δική του γνώμη, «οι νύχτες ειδικά του σήμερα θέλουν έρωτα και πράγματα αφανέρωτα»…
Δεν θα σας κουράσω άλλο, παρά μόνο συγκινημένη θα σας πω ότι «από αυτά τα χέρια που ’ναι δικά του» είχα την τιμή να λάβω τη συνέντευξη έπειτα από τη συζήτησή μας χειρόγραφη! Δηλώνοντας ότι νιώθω πως «όλα μου τα καράβια θα βουλιάξουνε, όταν δω τα μάτια των παιδιών μου να τη διαβάζουνε»… Σας μεταφέρω, λοιπόν, στο ταξίδι αυτήν τη φορά του «αυστηρού του δημοσιογραφικού λόγου με στίχους επικαιρότητας»…
Είδαν πολλά τα μάτια σας στις γειτονιές του κόσμου, ώστε να μπορέσετε να γίνετε αυτός που είστε;
Ασφαλώς. Έζησα την κατοχή, τον εμφύλιο, τη δικτατορία, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις, τους σκοτωμούς, τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία, χιλιάδες εργαζόμενους ανασφαλείς, πεινασμένους, καταδιωκόμενους. Σαν παιδί, ένιωσα μαύρη πείνα. Είδαν πολλά τα μάτια μου και μαύρισε η ψυχή μου…
Έχετε πει ότι «η εποχή δεν θέλει τραγούδια… Ο λόγος που έγραφα κάποτε ήταν από καλός ως άριστος, ο σημερινός ακροατής συνήθισε τα σκουπίδια και ακόμη και τώρα να γράψω ένα καλό τραγούδι κανείς δεν θα το ακούσει». Δεν πιστεύετε ότι με τέτοιον τρόπο σκέψης αφήνουμε τον Έλληνα στην τύχη του; Αν δεν γράψουν «οι καλοί», τότε ποιος πρέπει να γράψει;
Τα σκουπίδια τα επέβαλαν για οικονομικούς λόγους οι εταιρείες δίσκων και η τηλεόραση, για τους ίδιους λόγους, άφησε εκτός προγραμμάτων της το ελληνικό τραγούδι υψηλής στάθμης και δημιούργησε ερμηνευτές και συνθέτες πέτσινους. Αυτό το τραγούδι, με τις συνεχείς επαναλήψεις, έγινε μόδα. Και, τώρα, έχει δημιουργήσει ένα ηχητικό περιβάλλον γεμάτο «Μαντονίτσες» που δεν μου επιτρέπει αισθητικά να γράψω. Κι αν γράψω, θα τραγουδήσουν οι «Μαντονίτσες» και οι οπαδοί τους.
Πόσο άριστος στη ζωή σας ήταν ο συνδυασμός δημοσιογραφίας-στίχου για την έμπνευσή σας; Ένας καλλιτέχνης που σκέφτεται δημοσιογραφικά ή ένας δημοσιογράφος που σκέφτεται καλλιτεχνικά;
Βοήθησαν και τα δύο. Ο δημοσιογράφος είναι ρεαλιστής. Ο καλλιτέχνης, όμως, έχει τον τρόπο να αλλάζει και το πιο σκληρό πράγμα και να το κάνει εύληπτο και οικείο. Είναι δύσκολη αυτή η τέχνη, αλλά και δημιουργική. Συνδυάζει το όνειρο με την άσφαλτο και την απάνθρωπη αγορά.
Έχετε πάνω από εκατό τραγούδια με τον Θεοδωράκη ανέκδοτα στο ράφι, μια και τα ραδιόφωνα παίζουν δεύτερης κατηγορίας τραγούδια. «Δημοσιογραφικά σκεπτόμενος», με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα ανοίξουν και πάλι τα ράφια για τραγούδια πρώτης κατηγορίας;
Δύσκολα θα ανοίξουν τα ράφια. Θα έπρεπε πρώτα να ανοίξουν οι δισκογραφικές εταιρείες –τώρα έκλεισαν– και πλούτισαν με τα δικά μας τραγούδια και μετά το έριξαν στη σαβούρα. Για να γίνουν, όμως, αυτά θα πρέπει να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας. Και αυτό είναι χρέος όλων μας! Ο καθείς και τα όπλα του, που λέει και ο Ελύτης.
«Μάγκες, πιάστε τα γιοφύρια», ένα βιβλίο στο οποίο αφηγείστε πράγματα για αληθινούς μάγκες όπως ο Καζαντζίδης, ο Ζαμπέτας, ο Πυθαγόρας, ο Τσιτσάνης, η Ρόζα Εσκενάζυ, ο Σακελλάριος. Πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο τραγούδι και που ως μάγκες δεν είχαν καθόλου αγγελικές σχέσεις με την Αστυνομία. Ποια είναι «τα γιοφύρια» που πρέπει να ακολουθήσουν οι μάγκες τού σήμερα για να επανακτήσουν τη χαμένη τους ταυτότητα;
Δεν υπάρχουν μάγκες, πια… Υπάρχουν μερικές τσογλανοπαρέες της αστακομακαρονάδας. Μάγκας, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτός που έχει μπέσα, που υπερασπίζεται τον αδύναμο, τον κυνηγημένο. Ο μάγκας δεν ξεφυτρώνει, δημιουργείται σιγά σιγά με τις συνθήκες. Σήμερα ο ένας πάει να ρίξει τον άλλον. Αυτό δεν είναι μαγκιά. Είναι αλητεία!
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το «κίτρινο και μαύρο» στη ζωή σας;
Είμαι ΑΕΚτζής από ρίζα. Ο πατέρας μου γεννήθηκε σε ένα χωριό της Προύσσας και μεγάλωσε σ’ ένα ορφανοτροφείο της Πριγκήπου στην Πόλη. Φυσικό ήταν να γίνει ΑΕΚτζής. Πήρα τη σκυτάλη και ακολούθησαν ο γιος μου και η κόρη μου. Τώρα την κρατάει ο εγγονός μας ο Λευτέρης! Θα ’χουμε και συνέχεια!
Πόσο γλυκό είναι να αποχωρείς μετά από 54 ολόκληρα χρόνια από τη δημοσιογραφική πένα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ»; Κρύβει αυτό μια νέα αρχή στην καθημερινότητά σας;
Δούλεψα 54 χρόνια στα «ΝΕΑ» χωρίς απουσία έστω και μιας μέρας. Τώρα ξεκουράζομαι. Δεν έχω έγνοιες. Για την ώρα, δεν πιάνω μολύβι. Αν αλλάξουν οι συνθήκες που με οδήγησαν στον παροπλισμό, θα συνεχίσω. Έχω ήδη πολλές προτάσεις από εφημερίδες και τηλεόραση.
«Αγάπη είναι να σου δίνω χωρίς ποτέ να το θυμάμαι. Να με φωνάζεις και εγώ να ’μαι μες στης ζωής σου την ηχώ»… Υπάρχουν «στη ζωή της αλήθειας» τέτοιες αγάπες;
Υπάρχουν τέτοιες αγάπες και πρέπει να υπάρχουν… Έτσι θα γίνουμε όλοι καλύτεροι. Εγώ αγάπησα πολύ και βαθιά δίχως να περιμένω «ευχαριστώ». Η αγάπη σε δικαιώνει ως άνθρωπο και σου δίνει φτερά.
Εσείς που αποδείξατε διαχρονικά ότι ήσαστε ο πρόεδρος των ηνωμένων εθνών του λόγου-στίχου, αν θεωρήσουμε ως έθνη τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, το πάθος, πιστεύετε ότι τελικά αξίες τέτοιες είναι δυνατόν ν’ αποτυπωθούν στο χαρτί και να ταυτιστούν μαζί του;
Φυσικά, όλοι αυτό επιδιώκουμε. Ο καθένας με την αξία του και με τα εφόδιά του και, πρωτίστως, με τη δουλειά του, την αέναη και κοπιαστική!
Ο δρόμος του 1969 έγινε λεωφόρος επιτυχίας τυχαία, όταν ένα βράδυ ο Μίμης Πλέσσας είδε στο τραπέζι του σπιτιού σας κάποια σκόρπια χειρόγραφα. Είναι «το άγαλμα» της τύχης αυτό που τελικά ακούει τον πόνο μας ή της μοίρας αυτό που μας εμποδίζει στο να γίνουμε ένα ρολόι σταματημένο, ένα καράβι ναυαγισμένο;
Δεν υπάρχει άγαλμα της τύχης. Το τραγούδι αυτό είναι τραγούδι μοναξιάς και απελπισίας. Ο μοναχικός άνθρωπος δεν έχει πού να πει τον πόνο του και ζητάει σε ένα άγαλμα να τον ακούσει και το άγαλμα συγκινείται. Θα ήταν πολύ καλύτερα να είχε φίλους για να τους λέει τον πόνο του και να παρηγορείται.
Πάντα συγκινείστε όταν μιλάτε για τον Σταύρο Κουγιουμτζή. «Πού ’ναι τα χρόνια εκείνα τα ωραία;» Πού χάθηκαν;
Αγαπώ πολύ τον Κουγιουμτζή. Ήταν ανόθευτος, ντόμπρος, καθαρός και, βέβαια, είχε μεγάλο ταλέντο. Ελπίζω ότι κάποτε τα ωραία χρόνια θα ξανάρθουν…
Στην καθημερινότητά σας «αφουγκράζεστε τους ήχους των λέξεών σας»; Είναι τα τραγούδια για εσάς μια στάση ζωής ή σε κάποια από αυτά βλέπετε και όσα θα θέλατε να ζείτε;
Συμβαίνουν και τα δύο ευτυχώς. Η ζωή μου είναι γεμάτη τραγούδια. Πράγματι, σε μερικά από αυτά, γράφω και πράγματα που θα ήθελα να ζω.
«Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου». Αυτό τον εκπληκτικά δυνατό σας στίχο θα τον αφιερώνατε σε μια ερωμένη όπως η Ελλάδα;
Όχι. Αυτός ο στίχος είναι αφιερωμένος στη γυναίκα μου, που είμαστε 37 χρόνια μαζί. Στον έρωτα υπάρχει το απόλυτο δόσιμο. Η Ελλάδα με σαχλούς και ανίκανους πολιτικούς μάς έχει κάνει μαύρη τη ζωή! Και αυτό συμβαίνει πάντα, δεν βάζουμε μυαλό παρά τα παθήματά μας.
Ποιοι ήταν αυτοί που, κατά τη γνώμη σας, έκαναν την πατρίδα μας «να πίνει τσιγάρο στο τσιγάρο» δίχως να μπορούν να βγάλουν από τα θολά της μάτια τη μαύρη συννεφιά;
Οι πολιτικοί σε ποσοστό 90% και το πελατειακό σύστημα που εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται στις δόξες του. Ας ελπίσουμε ότι η Δικαιοσύνη θα κάνει και πάλι το χρέος της και θα τσουβαλιάσει όσους αληταράδες της πολιτικής ήπιαν και πίνουν τον μόχθο του λαού σαν αίμα!
«Πώς να σε συντροφεύσω καλέ μου στον ουρανό να πας, κουράγιο πού να κλέψω αετέ μου που δε φτεροκοπάς;». Το κουράγιο κρύβεται μέσα στη θλίψη ή στη χαρά;
Το κουράγιο βρίσκεται στην ψυχή, στις γνώσεις, στον αγώνα, στο πείσμα. Διαφορετικά, πέφτει κάτω στο πρώτο στραβοπάτημα!
«Έρημοι δρόμοι δίχως συγγνώμη». Θα αρθρογραφούσατε σε εφημερίδα μ’ έναν τέτοιο τίτλο αναφερόμενος στα τελευταία νέα σχετικά με την Ελλάδα;
Η Ελλάδα τραβάει πολλά και γύρω οι δρόμοι είναι έρημοι. Και το χειρότερο: Οι άνθρωποι του ΔΝΤ παραδέχθηκαν ότι έκαναν λάθος και επιμένουν στην ίδια συνταγή που οδηγεί αργά ή γρήγορα στην καταστροφή. Τώρα ίσως είναι η ώρα να χτυπήσει το χέρι της η κυβέρνηση στο τραπέζι και να διεκδικήσει όσα της φάγανε.
Θέλει πέρα από τη νύχτα και η εποχή μας έρωτα για να φανερωθούν νέες αξίες; Μήπως είναι της αγάπης ώρα πιο πολύ από ποτέ;
Η νύχτα όντως είναι ώρα της αγάπης και της τρυφερότητας για ένα ζευγάρι.
Ποιον από τους μεγάλους της τέχνης που «έφυγαν» θα θέλατε να ανταμώσετε μια νύχτα σε ένα όνειρο;
Τον Όμηρο για να μας απαγγείλει ζωντανά τους μαγικούς του στίχους που τους θαυμάζει όλος ο πλανήτης…
Ποιον θα στέλνατε για να τον δικάσουν με τα δικά σας χέρια, αυτά που έχουν και λίγο από το μελάνι της δικηγορίας;
Τους πολιτικούς και πάλι! Αυτοί είναι οι υπαίτιοι της κακοδαιμονίας μας. Ακόμη και σήμερα διορίζουν! Ακόμη και σήμερα δεν λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη, όπως οι απλοί πολίτες… Αίσχος!
ΠΗΓΗ http://www.paraskhnio.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου