Ο Φάνης Γκέκας, λοιπόν, θέλει να επιστρέψει. Ο επιθετικός της Άιντραχτ έβγαλε ανακοίνωση, αναγνώρισε το λάθος του και ζήτησε συγνώμη από προπονητή, Ομοσπονδία και συμπαίκτες. Χαρακτήρισε “οικογένεια” την ομάδα που έχει φτιαχτεί και δήλωσε πως θέλει να επιστρέψει σ’αυτήν την οικογένεια, αφήνοντας πίσω τα λάθη που έκανε.
Ο Φύσσας τον καλωσόρισε, χαρακτήρισε επιπόλαια την περσινή κίνηση αποχώρησης και αντρίκειο το τωρινό mea culpa. Το ρεπορτάζ λέει πως ο παίκτης έχει ήδη συναντηθεί με τον Σάντος, ενώ σύμφωνα με τον τιμ μάνατζερ της Εθνικής μας, το μόνο που απομένει είναι μια κουβέντα μεταξύ των ποδοσφαιριστών, χωρίς τον προπονητή.
Υποθέτω πως πολλοί από εσάς θα συμφωνούν με τον Φύσσα. Το σφάλλειν ανθρώπινον. Έκανε λάθος ο Γκέκας όταν αποχώρησε πέρσι, το παραδέχεται, ζητάει συγνώμη δημόσια, αλλά και ιδιωτικά. Έχει δικαίωμα στο λάθος, πόσω μάλλον όταν το παραδέχεται τόσο εμφατικά. Δεν γνωρίζω τον παίκτη προσωπικά, αλλά δεν έχω πρόβλημα να συμφωνήσω με όποιον πείθεται από τη στάση του Γκέκα.
Η πραγματικότητα
Δεν μπορώ, όμως, να μην σκεφτώ πως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Δεκτόν, ο Γκέκας μετάνοιωσε και κατάλαβε πως δεν είχε δίκιο όταν έλεγε πως “αυτή η ομάδα είναι άρρωστη και δεν γιατρεύεται με τίποτα”. Όμως, μάλλον δεν είναι αυτή η μόνη σκέψη που έχει στο μυαλό του. Προφανώς τα συναισθήματα τα άλλαξε και η γύρω πραγματικότητα.
Αυτή που λέει πως ο Γκέκας δεν λάμπει όπως παλιά. Η διαδρομή του στο εξωτερικό μπορεί να ξεκίνησε πολύ εντυπωσιακά με την Μπόχουμ, αλλά την άνοδο ακολούθησε η στασιμότητα κι οι δυσκολίες και τώρα η κάθοδος. Η πρώτη σεζόν των 20 γκολ έφερε την μεταγγραφή στη Μπάγερ Λεβερκούζεν. Στην πρώτη του χρονιά, ο Γκέκας ξεκίνησε βασικός σε 20 από τα 34 ματς και βρήκε δίχτυα 11 φορές, με μόνο ένα πέναλτι, ενώ έπαιξε και δέκα ματς στο UEFA, σκοράροντας δύο φορές. Νοτ μπαντ, αξιοπρεπής σεζόν.
Η αρχή της ταλαιπωρίας
Την δεύτερη χρονιά, ο Γκέκας δεν πήρε φανέλα βασικού ούτε μία φορά. Μπήκε 15 φορές ως αλλαγή, σκόραρε δυο φορές, μ’ένα πέναλτι. Τον Γενάρη του 2009 αναζήτησε την τύχη του στην Αγγλία, αλλά αυτή του γύρισε την πλάτη. Ο Τόνι Άνταμς τον έφερε μαζί με τον Μπασινά στην Πόρτσμουθ και τον υποδέχθηκε με τα καλύτερα λόγια, λέγοντας πως ξέρει ακριβώς τι παίκτης είναι και πως τον ήθελε πολύ. Η Πόρτσμουθ έχασε το επόμενο ματς από τη Λίβερπουλ, ο Άνταμς απολύθηκε κι ο Χαρτ, που ήρθε στη θέση του, έβαλε τον Γκέκα μόνο μια φορά, στις καθυστερήσεις.
Αναγκαστική επιστροφή στην Μπουντεσλίγκα και στην Μπάγερ Λεβερκούζεν που τον ήθελε ακόμα λιγότερο από την περσινή σεζόν. Ο Γκέκας ξεκίνησε μόνο μια φορά βασικός, μπήκε μόλις πέντε φορές ως αλλαγή κι έφτασε στον Ιανουάριο χωρίς γκολ, συμπληρώνοντας σχεδόν 17 μήνες χωρίς γκολ στην κανονική ροή του αγώνα, σε παιχνίδι πρωταθλήματος.
Μόνη λύση ήταν πάλι ο δανεισμός, αυτή τη φορά εντός Γερμανίας, στη Χέρτα που πάλευε για τον υποβιβασμό. Ο Γκέκας το πάλεψε εξίσου. Σκόραρε στο ντεμπούντο του, πέτυχε χατ-τρικ και τελείωσε τη χρονιά με έξι γκολ, χωρίς πέναλτι, σε 15 αγώνες ως βασικός. Η Χέρτα, όμως, δεν τη γλίτωσε, υποβιβάστηκε κι ο Γκέκας για μια ακόμη φορά έπρεπε να ψάξει αλλού.
Άιντραχτ και υποβιβασμός
Υπέγραψε για δύο χρόνια στην Άιντραχτ κι έκανε καλή χρονιά. Έπαιξε και στα 34 παιχνίδια, στα 31 ήταν βασικός, και τελείωσε τη σεζόν με 16 γκολ, τέσσερα εκ των οποίων ήταν από τη βούλα. Η ομάδα του, όμως, δεν τα κατάφερε κι υποβιβάστηκε. Μαζί της έμεινε κι ο Γκέκας, που δεν βρήκε ομάδα Α’ κατηγορίας, για πρώτη φορά μετά το 2002.
Φέτος, λοιπόν, ο Γκέκας έχει τέσσερις συμμετοχές ως βασικός και δύο ως αλλαγή, σε οκτώ ματς στη Β’ κατηγορία της Γερμανίας. Έχει σκοράρει μόνο μια φορά, κι αυτή από το σημείο του πέναλτι. Τους τελευταίους δύο αγώνες έμεινε στον πάγκο κι είδε έναν νεοφερμένο επιθετικό να παίζει στη θέση του και να σκοράρει τρεις φορές και να δίνει μια ασίστ. Μια θλίψη και μια παγωνιά, που λέει κι ο Μητροπάνος.
Η σταθερά
Και κάπου εκεί, στα 31 του, στην ταλαιπωρία μιας Β’ Εθνικής, ο Γκέκας έπαθε αυτό που έπαθαν κι οι ήρωες του Λοστ στον τελευταίο κύκλο. “Είδε” που βρίσκεται και “θυμήθηκε”. Κατάλαβε πως και στα πάνω και στα κάτω αυτής της διαδρομής, ο Γκέκας είχε πάντα τη διέξοδο, τη σταθερά. Είτε έπαιζε και σκόραρε, είτε ζέσταινε τον πάγκο και συμπλήρωνε τα προπονητικά διπλά, η Εθνική ήταν πάντα εκεί γι’αυτόν.
Είτε ήταν ο βασικός που σκόραρε, είτε ο άσφαιρος που κάνει μόνο για ομάδες που παλεύουν για τη σωτηρία, ο Γκέκας είχε πάντα και το εθνικό προφίλ. Ήταν διεθνής με τη χώρα του, έπαιξε στο Euro του 2008 και στο Μουντιάλ του 2010. Ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής μας στα προκριματικά για το Ευρωπαϊκό της Αυστρίας με πέντε γκολ, ήταν ο πρώτος σκόρερ όλης της προκριματικής διαδικασίας για το Παγκόσμιο της Αφρικής το 2010.
Η ζυγαριά
Εμείς, ως εθνική ομάδα, παίρναμε τα γκολ του. Το χάρισμα του παίκτη που κάνει μόνο ένα πράγμα σωστά στο γήπεδο, αλλά το κάνει πολύ καλά. “Κρυφτό” ανάμεσα στους στόπερ, πέταγμα, τελείωμα, γκολ. Τίποτε, απολύτως τίποτε άλλο. Είτε με Λετονίες, Μάλτες και λοιπές δυνάμεις, είτε σε κάτι δύσκολα με Ισραήλ και Μολδαβία, το γκολ του Γκέκα ήταν εκεί. Η παρουσία του ήταν ευεργετική για εμάς, αλλά είδαμε οτι μια προσεκτική ματιά λέει πως το ίδιο ισχύει και για τον παίκτη.
Τώρα, όπως σε κάθε λανθασμένο χωρισμό, και οι δύο πλευρές είναι χαμένες. Εμείς εύκολο γκολ δεν έχουμε, το ταμπλό λέει δέκα γκολ σε οκτώ ματς. Ο παίκτης στα 31 του είναι εξαφανισμένος και βλέπει πλέον ξεκάθαρα σε τι έκλεισε την πόρτα πριν από 12 μήνες και πόσο του κόστισε που τα βρόντηξε με βολές κατά πάντων.
Περισσεύει
Όμως, εμείς κουτσά-στραβά προχωρήσαμε, είμαστε εδώ. Αυτός είναι που, από πέρσι τον Νοέμβρη κιόλας, κατάλαβε τι έκανε κι άρχισε να ρίχνει γέφυρες μέσω δημοσιευμάτων. Κι όταν ήρθε την άνοιξη ο υποβιβασμός και εσχάτως τα ζόρια στη Β’ Εθνική, η συγνώμη έγινε ανάγκη κι η δημόσια παραδοχή του λάθους δεν αφορά μόνο την “αδικία προς συμπαίκτες και προπονητή”, αλλά, κυρίως, τη ζημιά στον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν γνωρίζω τι “χάλασε” τον Γκέκα πριν από έναν χρόνο κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να κρίνω αν είχε δίκιο αυτός ή “οι άλλοι”. Γι’αυτό και σ’όλο αυτό το διάστημα δεν σχολίασα ποτέ την απόφασή του, όπως κι αυτή του Κυργιάκου ή του Αμανατίδη. Αποχώρησε, με άκομψο τρόπο και βολές, με’γεια του, με χαρά του. Η Εθνική πήρε τα γκολ και τους βαθμούς, αυτός πήρε τα ποδοσφαιρικά ένσημα που του έδωσαν συμβόλαια κι εμπιστοσύνη. Δεν “μας” χρωστάει, δεν του χρωστάμε, όλα οκ.
Τώρα επιστρέφει, γιατί κατάλαβε πόσο έχει ανάγκη να είναι διεθνής. Γιατί χρειάζεται ξανά, όσο ποτέ άλλοτε, μια ευκαιρία να βγει πάλι στη βιτρίνα, στο φως, να δει μια διέξοδο εκεί που τώρα βλέπει μόνο αδιέξοδα. Επιστρέφει, γιατί έχει ανάγκη την Εθνική. Και η ομάδα μπορεί να έχει ανάγκη τα γκολ που θα την στείλουν στα τελικά, αλλά νομίζω πως η νοοτροπία του, της περισσεύει.
ΥΓ. Όταν με το καλό έρθουν οι οριστικές κλήσεις για τους αγώνες με Κροατία και Γεωργία, εδώ θα είμαστε να τα ξαναπούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου