Κεφαλοχώρι πασίγνωστο που δεσπόζει για τη θέση και τη θέα του προς το Βόλο, για τη μοναδική οικιστική του ιδιαιτερότητα και τη φυσική ομορφιά τουΣτις πλαγιές του Πηλίου, του θεϊκού βαθύσκιου βουνού, αναπαύεται νωχελικά η Μακρινίτσα, κεφαλοχώρι πασίγνωστο, που δεσπόζει για τη θέση και τη θέα του προς τον Παγασητικό και το Βόλο, για τη μοναδική οικιστική του ιδιαιτερότητα, για το πλήθος των αρχοντικών και των νοικοκυρόσπιτων, για τις εκκλησιές, τις βρύσες, τα καλντερίμια.
Παρ’ όλες τις αλλαγές που συντελούνται καθημερινά, πολλά πράγματα στη Μακρινίτσα δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Βρίσκει κανείς ποικιλία από σπιτικά γλυκά κουταλιού, από βότανα για όλες τις χρήσεις αλλά και ντόπιο κρασί και τσίπουρο, που αποστάζεται με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο. Πολλοί από τους κατοίκους καλλιεργούν και πωλούν στους επισκέπτες μήλα, πατάτες, κάστανα και λαχανικά, ενώ βρίσκει κανείς ακόμα τεχνίτες της πέτρας, του ξύλου αλλά και του κάρβουνου.
Ο επισκέπτης της Μακρινίτσας δεν πρέπει να παραλείψει να δοκιμάσει τα τοπικά φαγητά: σπεντζοφάι, φασολάδα, χάντρες, τυρόψωμο και λιόψωμο.
Απέχει 17 χλμ. από το Βόλο και 12 χλμ. απ' το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου και αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος σε αρμονική και αδιατάρακτη συνύπαρξη με τον κυρίως οικισμό, την κτηματική της περιφέρεια, το κοινοτικό δάσος οξιάς και τα κοινοτικά λιβάδια.
Χώρος χαρακτηρισμένος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους είναι η "Μπράνη", η πλατεία στην είσοδο του οικισμού με τη ρεματιά, καθώς και η κεντρική πλατεία του χωριού -το γνωστό "παζάρι"- με την κρήνη της, "τα Λιοντάρια", τα υπεραιωνόβια πλατάνια, την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, την καταπληκτική θέα προς το Βόλο. Μεγάλης ομορφιάς είναι η ρεματιά "Μέγα Ρέμα", αρχή του ποταμού Κραυσίδωνα. Στο ύψος της συνοικίας Κουκουράβα υπάρχουν τα υδροτριβεία - "ντριστέλες" και τα ερειπωμένα πια βυρσοδεψεία που άκμασαν τον 19ο αι. και λειτουργούσαν ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Τα λιθόκτιστα τοξωτά γεφύρια στη Λέστιανη, στο Λοζίνικο, στο Αλεβίζι, στην Κακονά και το γεφύρι της Καριάς είναι αξιόλογα δείγματα παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής.
Τα αρχοντικά της Μακρινίτσας
Χρονολογούνται από το 18ο και 19ο αιώνα. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι τριώροφα λιθόκτιστα στο μεγαλύτερο μέρος τους, εκτός απ' τα τμήματα του τελευταίου ορόφου, που είναι κατασκευασμένα από ελαφρά κατασκευή (τσατμά).
Έχουν φρουριακή διαμόρφωση με λίγα και σιδερόφρακτα παράθυρα στο ισόγειο, που πληθαίνουν στους πάνω ορόφους. Διαθέτουν πολεμίστρες, ενισχυμένες με μεταλλικές επενδύσεις, εξώπορτες, αμπάρες, καταχύστρες ή ζεματίστρες και αμυντικούς πυργίσκους.
Τέτοια αρχοντικά σώζονται στη Μακρινίτσα, όπως του Βαΐτζη στην Κουκουράβα (1761) του Χατζηκώστα, του Τοπάλη, του Βλαχλή, του Τσιμπούκη, του Ξηραδάκη, του Μουσλή, του Μαύρου και πολλά άλλα.
Δρόμοι - Καντερίμια - Κρήνες - Γεφύρια
Ο κεντρικός αμαξιτός δρόμος φθάνει στη Μακρινίτσα μέσω Πορταριάς, τα τελευταία όμως χρόνια διανοίχθηκε και ο δρόμος μέσω Κουκουράβας. Και οι δύο αυτοί δρόμοι καταλήγουν στην πλατεία Μπράνη κι από εκεί ένας ανηφορικός, φιδωτός δρόμος συνεχίζει 3ος την I. Μονή Αγ. Γερασίμου και παραπέρα, ψηλά προς τα κτήματα και το κοινοτικό δάσος.
Η εσωτερική όμως κυκλοφορία στον οικισμό γινόταν από παλιά και γίνεται ακόμη και σήμερα με ένα βασικό καλντερίμι - ραχοκοκαλιά που διασχίζει όλο τον οικισμό από την ψηλότερη συνοικία του Κακουνά ως τη χαμηλότερη, τη Κουκουράβα, ενώ ένα δευτερεύον σύστημα λιθόστρωτων δρόμων διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις για να φθάσει κανείς και στα πιο απομακρυσμένα σπίτια του χωριού.
Χαρακτηριστικό του οικισμού είναι ο μεγάλος αριθμός από κρήνες (πάνω από 50) που βρίσκονται στην πορεία των καλντεριμιών και λειτουργούν αφενός σαν σημείο στάσης για τους διαβάτες, αφετέρου για την ύδρευση των σπιτιών από τότε που δεν υπήρχε αντίστοιχο δίκτυο.
Ένα ακόμη αξιοθαύμαστο είδος κατασκευών από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Μακρινίτσας είναι τα πέτρινα γεφύρια που συναντάει κανείς και μέσα στον οικισμό.
Δυτικά της πλατείας ο ναός του Αγίου Ιωάννου (1806) με πλούσιο λιθανάγλυφο διάκοσμο αποτελεί μοναδικό κομψοτέχνημα μεταβυζαντινής Αρχιτεκτονικής. Ανατολικότερα από την κεντρική πλατεία βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας, καθεδρικός ναός του χωριού, κτισμένη το 1767 και διακοσμημένη με πλούσιο λιθανάγλυφο διάκοσμο, μέρος του οποίου ανήκει στην παλιότερη βυζαντινή Μονή της Οξείας Επισκέψεως που έκτισε ο Κωνσταντίνος Μαλλιασηνός στα 1204. Στον περίβολο της Εκκλησίας βρίσκεται η δίπατη εκκλησία των Αγίων Πάντων και Αγίου Νικολάου, καταγραφή από μεταβυζαντινές τοιχογραφίες του 1743, και το Δεσποτικό.
Άλλες Εκκλησίες είναι του Αγ. Αθανασίου του 1792, του Αγ. Γεωργίου 1795 της Μεταμόρφωσης του 1797, της Αγ. Τριάδας, που το 1836 διακοσμήθηκε από το λαϊκό ζωγράφο Παγώνη, το μοναστήρι του Αγ. Γερασίμου του 1792 και τέλος ο επιβλητικός ναός της Αγ. Μαγδαληνής στην Κουκουράβα του 1802.
Η παράδοση μένει εδώ…
Μέσα από την επικοινωνία με τους απλούς ανθρώπους, ανακαλύπτει κανείς το αληθινό πρόσωπο της Μακρινίτσας. Η ανάπτυξη του τουρισμού δεν αποτέλεσε αιτία για την αλλοτρίωση του χαρακτήρα τους, ούτε για την εγκατάλειψη παραδοσιακών δραστηριοτήτων. Οι ντόπιοι παράγουν το κρασί και το τσίπουρο με τον τρόπο που έμαθαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Υπάρχουν οι καλλιεργητές της γης, οι κτηνοτρόφοι, οι μαστόροι της πέτρας, οι κερατζήδες που αρμονικά συμβιώνουν με τους απόγονους του Ξένιου Δία. Βλέπει κανείς ακόμη και σήμερα τους αγωγιάτες να μεταφέρουν πράγματα με τα μουλάρια, τις κυρές να υφαίνουν τα παραδοσιακά υφαντά της Μακρινίτσας, τα κορίτσια να κεντούν τα "κοφτά" τους . Η απλότητα στο μεγαλείο της.
Εναλλακτικός Τουρισμός
Στη Μακρινίτσα δίνεται η δυνατότητα για πολλές εναλλακτικές δραστηριότητες των επισκεπτών. Μεγάλο δίκτυο μονοπατιών με σήμανση οδηγεί τον πεζοπόρο μέσα από το δάσος και τις άλλες πανέμορφες τοποθεσίες, στη Λέστιανη, το Φυτόκο, το "Κρύο νερό", το Φλάμπουρο Γερακιάς κ.α.
- Ποδήλατο Βουνού: Οι φίλοι αυτού του όμορφου σπορ μπορούν να κινηθούν σε πολλά χιλιόμετρα αγροτικών δρόμων αντιμετωπίζοντας κάθε φορά ευχάριστες εκπλήξεις.
- Ιππασία: Στα απέραντα λιβάδια πάνω απ' τη Μακρινίτσα οι αναβάτες αισθάνονται σύγχρονοι Κένταυροι!. Προσοχή... μπορεί να ξεπεταχτεί ένας μπροστά σας!
Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου
Το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου στεγάζεται στο Αρχοντικό Τοπάλη, το οποίο κτίστηκε το 1844. Το 1985 χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
Η λαογραφική συλλογή περιλαμβάνει ένα πλήθος εκθεμάτων που σήμερα ξεπερνούν τα 1.500 αντικείμενα, από τα 311 που είχε αρχικά, μεταξύ των οποίων μια σειρά τοιχογραφιών λαϊκής ζωγραφικής από Αρχοντικά του 18ου και του 19ου αιώνα από την περιοχή του Πηλίου, μια πλούσια συλλογή παλιών φωτογραφιών των αρχών του αιώνα μας, χάλκινα, ξύλινα και κεραμικά σκεύη οικιακής χρήσης, τον εξοπλισμό της απόσταξης του τσίπουρου, εικόνες, χαλκογραφίες και μικροαντικείμενα εκκλησιαστικής τέχνης, παραδοσιακές φορεσιές του Πηλίου, ιστορικά κειμήλια της Μακρινίτσας, όπως το λάβαρο της Επανάστασης του 1878, ο εξοπλισμός της κλωστικής και της υφαντικής τέχνης, μάλλινα υφαντά, "κιλίμια".
πηγη http://www.taxydromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου