Μερικά από τα χειρότερα Ελληνικά εξώφυλλα δίσκων

Λατρεύω τη Νινή Ζαχά.Τη θαυμάζω ως συνθέτρια, στιχουργό, τραγουδίστρια. Μαζεύω μανιωδώς δισκάκια στα οποία αναγράφεται ότι έχει κάποιο από τους τρεις ανωτέρω ρόλους. (Άμα έχει βρει κάτι κάποιος ας το μοιραστεί μαζί μου)

Όταν διάβασα τα βιβλία της Βρανά για τους προσωπικούς της εφιάλτες-της Ζαχα εννοώ- με τους οποίους πάλεψε για να βρεί νικήτρια, την αγάπησα ακόμα περισσότερο.

Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι σε αυτόν τον υπέροχο δίσκο στη Μinos στα μέσα της δεκαετίας του '70, επέλεξε ένα φριχτό εξώφυλλο, το οποίο τρόμαξε όσους έτυχε να το αντικρύσουν στην προσωπική μου συλλογή. Επίσης σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω στο νεοαποκτηθέν ανήψι μου ως μέσο εκφοβισμού για να φάει το φαγητό του.

Το συγκεκριμένο εξώφυλλο μη το κάμετε κοντινό γιατί κυκλοφορεί η φήμη ότι το μανεκένε Σούλα ζωντανεύει τα βράδια και αναζητάει κάποιο άτυχο που θα το αντικαταστήσει. 

Η κυρία με το άλμπουμ βρέθηκε στη συλλογή μου γιατί είναι η Σούλα Μπιρμπίλη που τη δεκαετία του '60 τραγούδησε υπέροχα Πλέσσα (2 jazz κομμάτια του), Σπανό, Μαυρουδή, πολύ Θεοδωράκη, και το '70 ηχογράφησε στα Γαλλικά Legrand, Σπανό και Σαββόπουλο (άμα το θυμηθώ θα ποστάρω κάποια κομμάτια).

Στα καταραμένα 80'ς προσπάθησε να κάμει ένα comeback, αλλά η αισθητική των κατηρημένων έιτις την χτύπησαν αλύπητα. Φριχτοί στίχοι από μια κυρία που τους αντέγραψε από τα πρακτικά της βουλής των εφήβων, μια κρεατοελιά μεγαλύτερη από εκείνη του Enrique και ένα φορεματάκι που θα έκαμε τη Καίτη Φίνου να σχίσει τα φουστάνια της σε όλες τις ταινίες του Δαλιανίδη. Σε αντίθεση με το προηγούμενο δίσκο, εδώ νιώθεις μόνο ντροπή.

Η αυθεντικότερη λαική τραγουδίστρια. Μια ζωή με προβλήματα και έρωτες και φυσικά τη καταξιώση και φυσικά τα ζειμπέκικα του Ανδρέα. Η Ρίτα είπε αυθεντικά τραγούδια (με εξαίρεση τη τελευταία δεκαετία που αναγκάστηκε να τραγουδήσει κάθε αηδία που της πάσαρε δικτατορικά η εταιρεία της).

Ένα πρόβλημα στο image όμως το είχε απετότε.

Δηλαδή από την εποχή των 70ς.  Μαλλί αλά Δενάρδου,αλλά όχι ακριβώς. Φόρεμα με λαχούρι αλά Κωχ αλλά δεν ακούμπησε. Εμένα μου θυμίζει αρσιβαρίστρια του Ανατολικού μπλόκ σε αναμνηστική φωτογραφία.

Το άλμπουμ όμως περιέχει ύμνους. Και η φωνή της Ριτάρας είναι αυθεντικότατη. Από τις λίγες φορές που αντέχω το μπουζούκι και τους εκπροσώπους του.

 

 

ΠΗΓΗ   http://istosingreece.blogspot.gr/

dy/>