Ο Παναθηναϊκός πήρε άξια και με φανερή υπεροχή το F4 της Βαρκελώνης. Πλέον στην συλλογή του έχει 6 ευρωπαϊκά και ο στόχος είναι το ρεκόρ της Ρεάλ Μαδρίτης. Στο γήπεδο η ανωτερότητα των παιχτών του Ομπράντοβιτς ήταν φανερή. Στον τελικό ο Παναθηναϊκός υπερίσχυσε σε όλα τα σημεία.
Η αίσθηση που σου έδιναν οι παίχτες του Ζοτς στο γήπεδο είναι πως ξέρουν τον τρόπο να κερδίσουν τον αντίπαλο τους. Είχαν διδαχθεί πως θα περιορίσουν τον Πάργκο και τον Σχορτσιανίτη και γνώριζαν πως αν βγουν τα ελεύθερα σουτ για τους Νίκολας, Σάτο η ρακέτα θ’ ανοίξει για να κάνει πάρτι ο Μπατίστ. Το αβαντάζ του Παναθηναϊκού σε κάθε μεγάλο παιχνίδι είναι πως οι παίχτες γνωρίζουν πως αν ακολουθήσουν αυτά που έκαναν στην προπόνηση τις μέρες πριν τον αγώνα θα κερδίσουν. Μπαίνουν στο γήπεδο γνωρίζοντας πως ξέρουν τέλεια τον αντίπαλο και πως έχουν πάρει τις κατάλληλες οδηγίες για να κερδίσουν.
Το F4 της Βαρκελώνης δεν ήταν το πρώτο που παρακολούθησα από το γήπεδο. Η αίσθησή μου στην διάρκεια του τελικού ήταν πως ο Παναθηναϊκός είχε την μεγαλύτερη ηρεμία και σιγουριά από κάθε άλλη ομάδα που έχω δει σε τόσα σημαντικά παιχνίδια στο παρελθόν. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο όπλο που του έδωσε την δυνατότητα να κάνει τις τέλειες επιθέσεις σε στιγμές που η μπάλα έκαιγε.
Τελειώνοντας το παιχνίδι έβλεπες μόνο χαμόγελα και πρόσωπα ήρεμα. Στους πανηγυρισμούς παρατηρούσες ανθρώπους ανακουφισμένους, ικανοποιημένους επειδή έκανα το καθήκον τους αλλά που δεν ένοιωθαν την ανάγκη να ξεσπάσουν. Μόλις ήρθα στην Αθήνα το πρώτο πράγμα που άκουσα από έναν φίλο ήταν πως στ’ αποδυτήρια οι παίχτες του Παναθηναϊκού ήταν ήρεμοι λες και είχαν κερδίσει τον Κολοσσό Ρόδου. Το παράδειγμα σίγουρα υπερβολικό, δείχνει όμως πως η αίσθηση ήταν πως αντιμετωπίστηκε ο θρίαμβος το ίδιο ήρεμα με τα 40 λεπτά του αγώνα. Τα όσα είχα στο μυαλό μου τα εξήγησε χωρίς να το γνωρίζει σε μια μικρή παράγραφο στην «εξέδρα» ο Μάνος Μανουσέλης.
Βλέποντας τον Παναθηναϊκό με το μάτι του προπονητή έγραψε πως: «Ο Ζοτς έχει πείσει τους παίχτες του να κάνουν προπόνηση λες και παίζουν τελικό και γι’ αυτό όταν έρχεται ο τελικός μοιάζει για τους παίχτες λες και κάνουν προπόνηση». Το πλεονέκτημα να μπορείς να είσαι ήρεμος και με καθαρό μυαλό στα μεγάλα παιχνίδια είναι τεράστιο και είναι αυτό που κάνει τις ομάδες του Ζοτς να έχουν ασύλληπτο ποσοστό επιτυχίας στους τελικούς. Στο F4 ο Παναθηναϊκός είχε απαντήσεις σε οποιαδήποτε δυσκολία του έβαζε ο αντίπαλος και κατάφερε να πετύχει όλα όσα είχαν σχεδιάσει πριν από τα παιχνίδια. Στο μοναδικό διάστημα που δυσκολεύθηκαν ήταν στο ξεκίνημα του πρώτου ημιτελικού όπου κι έφαγαν πολύ ξύλο από την άμυνα της Σιένα.
Ο Ομπράντοβιτς όμως ήξερε την αδυναμία των Ιταλών, τους άφησε τα μακρινά σουτ κι αντιμετώπισε το ξύλο με ξύλο. Μόλις οι παίχτες του ισοφάρισαν και πήραν κεφάλι με κάποια μεγάλα καλάθια από τον Καλάθη η μπάλα πήγε στα χέρια του Διαμαντίδη. Ο Πιανιτζιάνι έκανε το λάθος ν’ ανεβάζει τον σέντερ ψηλά για να δίνει βοήθειες και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μοίρασε ασίστ και σίγουρα καλάθια στα κρίσιμα σημεία. Συζητώντας με κάτι φίλους μετά το παιχνίδι έλεγα πως μου έκανε εντύπωση που δεν χρησιμοποιήθηκε λεπτό ο Μάριτς. Ο Ζοτς όμως βλέπει πάντα μια παρτίδα μπροστά. Ο Μάριτς ήταν το όπλο που ετοίμαζε για να κουράσει και να περιορίσει τον Σχορτσιανίτη και δεν ήθελε να το εμφανίσει στον Μπλατ.
Ο Καλάθης ήταν δεδομένο πως θα κούραζε πολύ τον Πάργκο οπότε με την εξουδετέρωση και του Σχορτσιανίτη η Μακάμπι θα γινότανε όπως και έγινε προβλέψιμη. Ο Μάριτς που δεν έπαιξε λεπτό με την Σιένα ήταν η πρώτη αλλαγή στον τελικό κι αποδείχθηκε πολύ δυνατός για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί τον όγκο του ο Σχορτσιανίτης. Από την στιγμή που οι Πάργκο, Σόφο δεν απειλούσαν αποδείχθηκε πως ο Μπλατ δεν είχε τις επιλογές που θα του επέτρεπαν να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό. Αυτό που έμενε για να επικρατήσουν οι πράσινοι ήταν να βγει και το επιθετικό σχέδιο. Οι ισραηλινοί προσπάθησαν μετά τις πρώτες εύστοχες επιθέσεις που πήρε ο Διαμαντίδης να σταματήσουν το παιχνίδι του και να μην τον αφήσουν να παίξει μόνος του ή με τους ψηλούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βγαίνουν αμαρκάριστα σουτ για τους Σάτο, Νίκολας.
Δε γνωρίζω αν φάνηκε στην τηλεόραση αλλά στην δεύτερη περίοδο ο Ζοτς κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στον Σάτο του ούρλιαζε να σουτάρει αλλά αυτός ήταν διστακτικός. Παρότι ο Παναθηναϊκός είχε πετύχει όλα όσα ήθελε στο αμυντικό κομμάτι το ημίχρονο τελείωσε μόνο με 3 πόντους διαφορά. Προφανώς στην ανάπαυλα ο Ομπράντοβιτς έγινε όσο πιεστικός χρειαζόταν για να αναγκαστούν οι Σάτο, Νίκολας να πάρουν τα σουτ που έβγαινα βάση συστήματος.
Τα σουτ ήταν αμαρκάριστα και από την στιγμή που μπήκαν ο τελικός είχε κριθεί. Η άμυνα άνοιξε και στο τέλος ο Διαμαντίδης έβγαλε τον Μπατίστ πρώτο σκόρερ και ο Παναθηναϊκός πήρε την πιο άνετη, την πιο πειστική ευρωλίγκα που έχει πάρει ποτέ ομάδα. Στην πράξη αποδείχθηκε πως από το καλοκαίρι ο Ομπράντοβιτς είχε στο μυαλό του τον τρόπο που θα επέτρεπε στην ομάδα του να ξεπεράσει το κενό του Σπανούλη.
Αυτό που χρειαζότανε ήταν να κάνει τον Καλάθη πλέϊ μέικερ επιπέδου Παναθηναϊκού. Από τη στιγμή που τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός ανέβηκε επίπεδο παίζοντας με τον Διαμαντίδη στο 2 καθώς στα κρίσιμα σημεία τις αποφάσεις πλέον δεν τις παίρνει ένας απλά χαρισματικός σκόρερ αλλά ένα κομπιούτερ που με μαθηματική ακρίβεια ξέρει πότε και που πρέπει να δώσει την μπάλα και σε ποιες περιπτώσεις πρέπει ο ίδιος να πάρει τις επιθέσεις. Ο τρόπος που ήρθε το 6ο ευρωπαϊκό δείχνει με βεβαιότητα πως αυτή η ομάδα θα έχει και συνέχεια καθώς γνωρίζει τον τρόπο να κερδίζει αλλά και να βελτιώνεται.
ΠΗΓΗ onsports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου