Είναι ντροπή να αργείς, έστω δέκα λεπτά, σε ένα ραντεβού. Αλλά σε ραντεβού με έναν άνθρωπο που έχει ορατή ημερομηνία λήξης, τα δέκα λεπτά καθυστέρησης ισοδυναμούν με διακεκριμένη κλοπή. "Με συγχωρείτε", του λέω, με κάποια επιπλέον ενοχή γιατί συναντιόμαστε την ημέρα των γενεθλίων μου - αυτός θα προλάβει τα δικά του; Παρόλο που ο χρόνος του μοιάζει τώρα σημαντικότερος από ποτέ, οΑλέξανδρος Βέλιος παραμένει ευγενής με αυτόν που του τον σπαταλά. Αξιοποίησε το προηγούμενο δεκάλεπτο για να μιλήσει με ένα φίλο και τώρα μου προτείνει ένα πιο ήσυχο τραπέζι στο Φίλιον, για να θίξουμε θέματα ζωής και θανάτου. Ο σερβιτόρος σπεύδει να τον εξυπηρετήσει, με μια προθυμία κάπως υπερβολική. "Πώς είναι οι άνθρωποι μαζί σας, τώρα που...", αφήνω μετέωρη μιαν άκομψη ερώτηση. Όμως ο συνομιλητής μου είναι απολύτως έτοιμος να απαντήσει σε ερωτήσεις που ίσως όλοι θα θέλαμε να κάνουμε σε κάποιον που βλέπει το θάνατο κατάφατσα. Εκτίθεται στη δημοσιότητα για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην ευθανασία και να πυροδοτήσει ξανά τη συζήτηση γύρω από αυτό το τεράστιο θέμα. Παράλληλα -και μέσω του βιβλίου του "Εγώ κι ο θάνατός μου" που κυκλοφόρησε πρόσφατα- αφηγείται την προσωπική του αναμέτρηση με την ιδέα του επερχόμενου τέλους. Δεν εξιδανικεύει την περίπτωσή του, απλώς την καταθέτει. Δεν δίνει δραματικό τόνο στη μάχη του, απλώς αυτοπαρατηρείται και περιγράφει τα στάδιά της. Είναι ακριβής, "δημοσιογραφικός" και μοιάζει να μη χαρίζεται στο Βέλιο. Δηλώνει ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν πρόδωσε τις αρχές του, αλλά παραδέχεται ότι δεν αντιμετώπισε "και τεράστιους πειρασμούς".
Γιατί νιώσατε την ανάγκη να το γράψετε αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου