Επιστολή ενός αξιωματικού της Αστυνομίας.

"Θα ήθελα να σας παρουσιάσω μια εικόνα της ζωής ενός σύγχρονου Αξιωματικού της Ελληνικής Αστυνομίας.  Θα ήθελα όσοι μιλούν και κατακρίνουν να έχουν και την πραγματική, ανθρώπινη εικόνα της καθημερινότητας ενός αστυνομικού. Αυτοί που είθισται να μιλούν δημοσίως στην Ελλάδα (και αυτό ισχύει για όλους τους κλάδους και τις συντεχνίες) είναι

συχνά οι «βολεμένοι» και παρουσιάζουν τα πράγματα με σκοπό να εξυπηρετήσουν συμφέροντα ιδίων η του συστήματος. Ας αρχίσω λοιπόν.
        Σχεδόν είκοσι χρόνια υπηρεσίας. Ξεκίνησα από την βάση, αλλά με προσωπικό κόπο και στήριξη από την οικογένειά μου έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη Σχολή Αξιωματικών. Την τελευταία δεκαετία υπηρετώ ως Αξιωματικός. Δουλεύω σήμερα περίπου 48 ώρες την εβδομάδα - εάν δεν έχω σοβαρά περιστατικά που θα με αναγκάσουν να τις ξεπεράσω. Η δική μου δουλειά έχει να κάνει με τον πόνο και την αγωνία των ανθρώπων. Όταν αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα τέτοιου είδους περιστατικά (όπως το κάνουν οι περισσότεροι συνάδελφοι) δεν μπορείς να κοιτάς την ώρα. Δεν σου το επιτρέπει άλλωστε ούτε η ποινική διαδικασία  που, προασπίζοντας το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, αδιαφορεί για το εάν η Ελληνική Αστυνομία έχει την απαραίτητη σύγχρονη δομή και την κατάλληλη δύναμη για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις. Οι ποινικές και πειθαρχικές κυρώσεις αναγκάζουν και όσους δεν υπερβαίνουν τον εαυτό τους από άποψη και στάση ζωής να υπερβούν και αυτοί τα όρια της εργασίας με την στενή έννοια λόγω επιβολής κυρώσεων.
         Κάθομαι, όταν είμαι τυχερός μια ημέρα την εβδομάδα, τελειώνοντας πολλές φόρες βραδινές ώρες και έχοντας υπηρεσία νωρίς το πρωί της επόμενης. Την ημέρα αυτή θα με απασχολήσουν για κάποια λεπτά η λίγες ώρες και υπηρεσιακά θέματα γιατί η Υπηρεσία συνεχίζει να λειτουργεί και προκύπτουν διάφορα θέματα. Πως μπορώ εγώ να ξεκουραστώ και να αφιερώσω τον ελάχιστο χρόνο στην οικογένεια; Δεν τολμώ να ρωτήσω τα παιδιά μου σχετικώς γιατί φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω την απάντηση. Σταθερό ωράριο δεν έχω. Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας το μαθαίνω το απόγευμα της προηγούμενης. Ενώ εγώ έχω ξεπεράσει τον φόβο τραυματισμού και θανάτου στην υπηρεσία μου καθώς και την μόνιμη κρυφή απειλή ποινικής διώξεως εναντίον μου (ναι… και σωστά να λειτουργώ είμαι πολύ συχνά εκτεθειμένος) δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την οικογένειά μου. Πως μπορώ άλλωστε να το απαιτήσω από αυτούς; Όταν σχολάω μια συγκεκριμένη ώρα, λόγω θέσης οφείλω να παραμείνω για λίγο ανάλογα με τις περιστάσεις, ώστε να ενθαρρύνω και να ενισχύσω τους υπόλοιπους στην εκτέλεση τους καθήκοντός τους. Πρέπει να δίνουμε το σωστό παράδειγμα, το οφείλουμε προς την κοινωνία.
         Προγραμματισμός οικογενειακός, ρωτήστε την σύζυγό μου. Εγώ δυστυχώς συμμετέχω περιστασιακά. Στις γιορτές και σε μεγάλα γεγονότα συνήθως απέχω. Στα δύσκολα η οικογένεια τα βγάζει πέρα μόνη της, γιατί εγώ ασχολούμαι με τα προβλήματα της υπόλοιπης κοινωνίας. Το τηλέφωνο μονίμως ανοιχτό και ένα άγχος με το τι γίνεται έξω , όλο το 24ωρο. Το τηλέφωνο δεν είναι υπηρεσιακό και δεν αποζημιώνομαι για το κόστος που καταβάλλω για να διεκπεραιώσω υποθέσεις του κοινού συμφέροντος. Δεν θα αναφερθώ στο τι προβλήματα δημιουργούνται σε έναν άνθρωπο και την οικογένειά του κάτω από αυτές τις συνθήκες. Όλοι δουλεύουν και μπορούν να το σκεφτούν μόνοι τους. Θα μου πείτε… εγώ το διάλεξα, και τα ήξερα. Για εμένα ναι, ισχύει. Πιστεύω στο καθήκον και στην προσφορά προς την κοινωνία (ασχέτως εάν η ίδια η κοινωνία τις περισσότερες φορές δεν μου το αναγνωρίζει) και γι’ αυτό πληρώνομαι. Και μάλιστα με «Ειδικό Μισθολόγιο». Έπαιρνα πριν τις μειώσεις, για όλα τα παραπάνω περίπου 1700 και σήμερα με τις μειώσεις αγγίζω τα 1200. Μπορείτε να φανταστείτε τι παίρνουν χαμηλότεροι βαθμοί και με λιγότερα χρόνια υπηρεσίας που αφιερώνουν όμως το ίδιο χρόνο στην εργασία τους προς την κοινωνία. Προσθέστε και την απώλεια των 2000 ευρώ στο σύνολο για τα δώρα που κοπήκαν. Να χαρώ εγώ «ειδικά μισθολόγια»!!!
        Κάποιοι σήμερα μας θέλουν ως κοινωνία διχασμένους. Να μας κοιτάτε εσείς με μισό μάτι και να σας αντιμετωπίζουμε με εκνευρισμό εμείς. Φοβούνται το τι μπορεί να γίνει εάν ενωθούμε και εφαρμόζουμε τους νόμους ως έπρεπε, απόλυτα και συνάμα με σωστή κρίση.
        Το ξέρω ότι ο χρόνος όλων μας είναι περιορισμένος. Ελπίζω όμως να αφιερώσετε λίγο από το δικό σας (εγώ αφιερώνω σχεδόν το σύνολο του δικού μου για εσάς) και να κρίνετε αναλόγως τις επόμενες φορές…

Ευχαριστώ και να είστε όλοι καλά! "

* Σημείωση bloko.gr: Ο αλληγορικός τίτλος είναι του συντάκτη της επιστολής.

ΠΗΓΗ   http://www.bloko.gr

dy/>