Ο Μιχάλης Τσόχος θυμίζει με αφορμή την πρόκριση του Πλατανιά το (ίσως) μεγαλύτερο αθλητικό επίτευγμα των τελευταίων ετών που σημειώθηκε λίγες ώρες νωρίτερα και κάνει τις συγκρίσεις...
Πρόκειται για ομάδα της League2 στην Αγγλία. Δηλαδή ομάδα που αγωνίζεται στην αντίστοιχη Δ' εθνική της Ελλάδας. Την Τρίτη το βράδυ ολοκλήρωσε μία πορεία η οποία έχει ξετρελάνει την Αγγλία και όχι μόνο, εξασφαλίζοντας την πρόκριση για τον τελικό του Λιγκ Καπ. Αφού πρώτα “καθάρισε” σε νοκ άουτ ματς την Γουίγκαν και την μεγάλη Αρσεναλ, απέκλεισε στον ημιτελικό και σε διπλά ματς την Αστον Βίλα και προκρίθηκε στον τελικό του Γουέμπλει κι' αν τα καταφέρει και εκεί, του χρόνου θα παίζει Ευρώπη!
 
Αδιανόητο, ασύλληπτο, είχε να συμβεί πάνω από 50 χρόνια μία ομάδα τόσο χαμηλής κατηγορίας να φτάσει στον τελικό. Κι' όμως έγινε. Αγωνιστικά δεν έχει μεγάλη αξία να το ψάξουμε. Εχει όμως νόημα να ψάξουμε τα υπόλοιπα...
 
Το Μπράντφορντ είναι μία μικρή πόλη, πολύ κοντά στο Λιντς. Η ποδοσφαιρική ομάδα έχει να επιδείξει έναν και μοναδικό τίτλο στην πάνω από 100 χρόνια ιστορία της. Αυτόν του Κυπέλλου το 1911!
Το 1999 ήταν μία χρονιά ορόσημο για τον σύλλογο, όπου τα κατάφερε να φτάσει μέχρι την Πρέμιερ Λιγκ. Ευλογία και κατάρα ταυτόχρονα. Η χαρά κράτησε μόλις μία χρονιά και μετά ήρθε ο υποβιβασμός και μαζί η καταστροφή. Οι σπατάλες τράβηξαν τον σύλλογο προς τα κάτω μέχρι που τα οικονομικά προβλήματα παρέσυραν τα πάντα. Συνεχόμενοι υποβιβασμοί και καθεστώς οικονομικής διαχείρισης δύο φορές.
 
Το 2007 δύο ντόπιοι επιχειρηματίες και φανατικοί οπαδοί του συλλόγου, με κάποια οικονομική επιφάνεια (όχι κάτι τρομερό) ανέλαβαν τον σύλλογο. Πλήρωσαν 900 χιλιάδες λίρες και η ομάδα πέρασε στα χέρια τους.
Από τότε προσπαθούν να την ανεβάσουν επίπεδο, αλλά ποτέ δεν έκαναν το λάθος να πάνε για την υπέρβαση. Με συνετή διαχείριση και με την λογική “όσα είναι τα έσοδα θα είναι και τα έξοδα”, άρχισαν να την σουλουπώνουν. Λάθη έκαναν και χρεώθηκαν αρκετά, κυρίως τις δύο προηγούμενες σεζόν σε ότι έχει να κάνει με τον αγωνιστικό σχεδιασμό, αλλά το τρένο δεν το έβγαλαν ποτέ από τις ράγες...
 
Δεν το έβγαλαν γιατί κατάλαβαν ένα πράγμα. Οτι ο μόνος τρόπος να μεγαλώσει ξανά ο σύλλογος είναι ο κόσμος του. Από το 2007 και μετά οι οπαδοί της Μπράντφορντ απολαμβάνουν κάθε χρόνο τα πιο φθηνά εισιτήρια και απλά και διαρκείας από οποιαδήποτε άλλη βρετανική επαγγελματική ομάδα ποδοσφαίρου. Και αυτοί όχι μόνο το εκτιμούν αλλά σπάνε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Η Μπράντφορντ έχει σταθερά κάθε χρόνο περίπου 10 χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας και κοντά στις 15 χιλιάδες μέσο όρο προσέλευσης στους εντός έδρας αγώνες της, νούμερα που δεν τα πλησιάζουν οι υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας και πολλές και των πιο πάνω κατηγοριών.
 
Το σλόγκαν για την Μπράντφορντ είναι κλασικό “μια ομάδα, μία πόλη”, αλλά δουλεύει, λειτουργεί, πείθει. Παρά την κατρακύλα, παρά την σχεδόν εξαφάνισή της από τον ποδοσφαιρικό χάρτη η Μπράντφορντ κράτησε τους οπαδούς της, οι οποίοι είναι όλοι Μπράντφορντ. Οχι Μάντσεστερ και Μπράντφορντ, όχι Λίβερπουλ και Μπράντφορντ, μόνο Μπράντφορντ.
 
Αρκετές χιλιάδες από δαύτους προχθές το βράδυ βρέθηκαν στο “Βίλα Παρκ” για να δουν την ρεβάνς με την Αστον Βίλα. Οταν ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά έκαναν σαν τρελοί. Αλλοι ούρλιαζαν, άλλοι τραγούδαγαν, άλλοι έκλαιγαν.
Ολοι μέσα τους σκέφτηκαν ότι όλα αυτά τα χρόνια που πήγαιναν στο γήπεδο και έβλεπαν την μπάλα να ταξιδεύει ψηλά στον αέρα από κάτι άτεχνους ποδοσφαιριστές που δυσκολεύονταν να την βρίσκουν δεν πήγαν χαμένα. Ολα αυτά τα τραγούδια, οι φωνές τα χειροκροτήματα για να κερδίσουν μία νίκη και μία άνοδο, όλοι αυτοί οι άτεχνοι που φόρεσαν την φανέλα της ομάδας τα τελευταία χρόνια, βρήκαν το νόημά τους.
 
Σε περίπου ένα μήνα από τώρα, η μισή πόλη θα μετακομίσει στο Λονδίνο. Σχεδόν 30 χιλιάδες φίλοι της μικρής και άσημης Μπράντφορντ θα τρέξουν στο Γουέμπλεϊ και σκασίλα τους τι θα γίνει εκεί. Αυτοί αισθάνονται και είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Πρώτα αυτούς θα καμαρώνει όλη η Αγγλία και όχι μόνο και μετά τους παίκτες της ομάδας.
 
Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την βραδιά. Καλά καλά δεν ήξερα που πέφτει το Μπράντφορντ στο χάρτη και όμως η ιστορία με ακουμπάει, με συγκινεί...
 
Ανοίγω τα μάτια μου και σκέφτομαι τον δικό μας τελικό στο ΟΑΚΑ. Φαντάζομαι σε αυτόν τον τελικό, τον Πλατανιά ή τον Λεβαδειακό ή τον Πανθρακικό ή την Καλλιθέα. Δεν θέλω να φαντάζομαι...