(
VIDEO)
Ο Καζαντζίδης θεωρείται πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των ερμηνευτών του λαϊκού τραγουδιού που αναδείχθηκαν στα χρόνια του ’50, γιατί διέθετε…
προσόντα πέρα από τα ανθρώπινα και γιατί τραγούδησε τα καλύτερα των καλύτερων
«Μεγάλος τραγουδιστής! Ο μεγαλύτερος τραγουδιστής! Είχε μια στροφή στον λαιμό του, που όποιος άλλος και να ’λεγε αυτό το τραγούδι δεν μπορούσε να το πει σαν τον Στέλιο. Πολύ δύσκολος τραγουδιστής! Εγώ, τότε που τραγουδήσαμε, κάτσανε δίπλα μου πολλοί τραγουδιστές. Και ο Καζαντζίδης, βέβαια. Και τότε κατάλαβα πόσο μεγάλος τραγουδιστής είναι. Δεν μ’ ενδιαφέρει τι τραγούδια έχει πει. Όλοι μας έχουμε πει και άσχημα τραγούδια. Ο μόνος που με ενόχλησε στο αυτί με ενδιαφέρον, τι λέει δηλαδή αυτός ο άνθρωπος, ήταν ο Στέλιος ο Καζαντζίδης. Κανένας άλλος που έκατσε δίπλα μου». (Από συνέντευξη του Γρηγόρη Μπιθικώτση στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, περιοδικό “Echo and artis”, τεύχος 6, Ιούνιος 2002.)
«Έχουμε χάσει τα μεγέθη. Χαρακτηρίζουμε μεγάλες φωνές κάποιες φωνές πολύ μέτριες, ελλείψει άλλων. Χωρίς -προς Θεού- να θεωρώ τον Στράτο Διονυσίου μέτρια φωνή, νομίζω πως όσο υπήρχε στον χώρο ο Καζαντζίδης δεν υπήρχε περίπτωση να τραγουδήσει ο Διονυσίου. Φανταστείτε τον Καζαντζίδη να τραγουδάει τον Σαλονικιό ή το Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα και θα δικαιώσετε την άποψή μου. Ο Καζαντζίδης αν ήταν Άραβας και τραγουδούσε αραβικά τραγούδια θα είχε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο.» (Από συζήτηση του Γιώργου Νταλάρα με τον Οδυσσέα Ιωάννου, “Μετρό”, τεύχος 31, Μάιος 1998.)
«Σήμερα κάνουμε τραγούδια τα οποία εκτιμούν όλοι αυτοί που δεν εκτιμούμε. Και συνεχίζουμε να κοιμόμαστε ήσυχα. Τώρα, ας πούμε, που πέθανε ο Καζαντζίδης, δεν είναι ότι χάσαμε μόνο έναν μεγάλο τραγουδιστή ο οποίος δεν θα πει νέα τραγούδια. Δεν περιμέναμε από αυτόν να μας υπογράψει και άλλα τραγούδια. Το ζήτημα είναι ότι έφυγε ένας άνθρωπος που θέλαμε να ακούσει αυτό το οποίο τραγουδάμε και να μας πει πώς του φαίνεται. Να μας κρίνει. Χάσαμε το μέτρο μας. Όταν φεύγουν ένας ένας αυτοί οι άνθρωποι, σπάει το σχοινί, το πανί διαλύεται, καίγεται. Δεν έχουμε πλέον αναφορές. Αυτή είναι η μεγάλη απώλεια. Και εμείς, αντί να ασχολούμαστε με αυτό, μένουμε στο πόσο στριμμένος ήταν ο Καζαντζίδης ή πόσο περίεργος. Κανένας δεν είπε ότι ο Καζαντζίδης αποτελούσε το μέτρο. Αν δεν είχε υπάρξει αυτός, πιθανόν να μην υπήρχαμε και όλοι εμείς... Είναι εύκολο να κρίνεις έναν μεγάλο καλλιτέχνη όταν είσαι ένας κοινός άνθρωπος. Δεν ξέρεις όμως τι είναι να έχεις μια φωνή η οποία ανήκει στον ουρανό και εσύ να είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να πατούν τα πόδια του στη γη. Αυτό σε τρελαίνει, αλλά εσύ δεν πρέπει να τρελαθείς. Πώς να είσαι κανονικός αν είσαι θεός; Πώς να βγεις έξω να τραγουδήσεις επειδή κάποιος σού δίνει μόνο χρήματα. Πώς να μπεις σε αυτή τη σύμβαση όταν όλη η χώρα σε έχει ανακηρύξει φαινόμενο; Κανένας άνθρωπος δεν είναι εύκολο να αντέξει όλη αυτή την αναγνώριση. Κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά, από την άλλη, το χάρισμα που σου ’δωσε ο θεός τι να το κάνεις; Σε πιέζει. Θέλει να βγει. Σκέφτηκε κανείς ότι ήταν δύσκολο ο Καζαντζίδης να μπει σε ένα νέο σύστημα που δεν το ήξερε; Τι να κάνει ο Καζαντζίδης; Βιντεοκλίπ και συνεντεύξεις; Αυτός αλλιώς είχε μάθει. Πήγαινε κάθε τόσο στο στούντιο, έλεγε τα τραγούδια του, και αυτό αρκούσε. Έτσι έκανε παλιά ο άνθρωπος. Φανταστείτε ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος γνώρισε τόση δόξα χωρίς τηλεόραση, χωρίς τίποτε...» (Η Χάρις Αλεξίου σε συνέντευξή της στον Θανάση Λάλα, Εφημερίδα “Τα Νέα”, περιοδικό “Ταχυδρόμος”, 29 Δεκεμβρίου 2001.)
«Στο θέμα της φωνής θεωρώ ότι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια δεν υπήρχε άλλος κανείς με τέτοια φωνή. Δεν είχε ούτε ένα ψεγάδι. Αν μαζευτούμε όλοι οι τραγουδιστές μαζί, ούτε τα αρχίδια του δεν είμαστε. Όλοι μαθαίνουμε και προσπαθούμε να καλύψουμε τις ελλείψεις μας. Αυτός δεν είχε ανάγκη ποτέ να γίνει τεχνίτης. Γιατί να γίνει; Τα είχε όλα• δεν του έλειπε τίποτα» (Από συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου στη Βένα Γεωργακοπούλου, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 30 Σεπτεμβρίου 2001.)
«Ο Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής. Με τα τραγούδια του μεγαλώσαμε και τη φωνή του την κουβαλάμε πάνω μας.» (Από συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Πασχάλης Τερζής, “Δίφωνο”, τεύχος 80, Μάιος 2002.)
Ο Καζαντζίδης δεν είναι όμως μόνο η φωνή, αλλά και τα τραγούδια. Του Καλδάρα, του Παπαϊωάννου, του Μπακάλη, του Τσάντα, του Κολοκοτρώνη, της Ευτυχίας, του Μητσάκη, του Χιώτη, του Χρυσίνη, του Κλουβάτου, του Δερβενιώτη, του Βίρβου, του Τσιτσάνη, του Καραπατάκη, του Βασιλειάδη, του Πυθαγόρα, του Νικολόπουλου, του Άκη Πάνου, του Σούκα αλλά και του Ζαμπέτα, του Θεοδωράκη, του Χριστοδούλου, του Λειβαδίτη, του Χατζιδάκι, του Γκάτσου, του Λεοντή, του Κατσαρού, του Μαρκόπουλου, του Λοΐζου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Πολυκανδριώτη, του Ελευθερίου, του Σπανουδάκη, του Βαρδή, του Χικμέτ.
Ο Καζαντζίδης ήταν-είναι πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των ερμηνευτών του λαϊκού τραγουδιού που αναδείχθηκαν στα χρόνια του ’50, γιατί διέθετε προσόντα πέρα από τα ανθρώπινα και γιατί τραγούδησε τα καλύτερα των καλύτερων. Δικαίως όσοι ξέρουν -και ανατρέχω στις παραπάνω δηλώσεις, μερικές και μόνο από τις πολυάριθμες ξεχωριστών ανθρώπων του τραγουδιού, που ενδεικτικά παρατίθενται- τον χαρακτηρίζουν κορυφαίο σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του τραγουδιού σύσσωμοι οι ομότεχνοι δεν υποκλίθηκαν στο μεγαλείο τού ενός. Αν είχατε την τύχη να ακούγατε απ’ τα χείλη του Δερβενιώτη, του Βίρβου, του Άκη Πάνου, της Λύδια, της Γκρέυ, του Άκη Πάνου, του Καρανικόλα, του Ατραΐδη, του Νικολόπουλου, του Σούκα, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Αγγελόπουλου, του Περπινιάδη και άλλων εκλεκτών τα λόγια και τις τιμές που αποδίδουν στον Καζαντζίδη, σίγουρα θα καταλαβαίνατε καλύτερα τι εννοώ.
ΠΗΓΗ http://www.ogdoo.gr
