ΔΕΝ το έχεις απλά ακούσει, αλλά σίγουρα ξέρεις αρκετά για αυτό. Για τον πανεπιστημιακό θεσμό που κρύβεται πίσω από εκείνο το όμορφο βυσσινί παλιό κτίριο (και όχι μόνο) και τον ωραίο του κήπο στις αρχές της Συγγρού, στα σύνορα της Καλλιθέας, του Κουκακίου και του Νέου Κόσμου. Έχεις ακούσει να το λένε σχολή ή και πανεπιστήμιο, μιας και έχει υπάρξει και τα δύο. Αν δεν έχεις εσύ ο ίδιος περάσει από τα έδρανά του, έχεις πολλούς γνωστούς, φίλους, συγγενείς, ανθρώπους που θαυμάζεις ή ανθρώπους που απεχθάνεσαι που έχουν βιώσει την ακαδημαϊκή εμπειρία του σημαντικότερου θεσμού ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών της χώρας. Γιατί το Πάντειο Πανεπιστήμιο είναι ιδέα.
Θυμάμαι την πρώτη μου εικόνα από το Πάντειο, όταν Σεπτέμβριο του 2000 είχα κατέβει από το λεωφορείο στη στάση της Συγγρού, είχα περάσει την υπόγεια διάβαση και ψαρωμένος έψαχνα να βρω το κεντρικό κτίριο και να γραφτώ. Είχε τραπεζάκια με σκισμένες αφίσες και πολύ κόσμο, φασαρία, δυνατή μουσική που εναλλασσόταν από Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε Άννα Βίσση και μια ωραία αίθουσα που μετά από λίγο έμαθα ότι γίνονται οι ορκωμοσίες. Είχε και κορίτσια. Πολλά κορίτσια. Που είτε μου χαμογελούσαν γιατί έπαιζε ένα πάρτι για την υποδοχή των πρωτοετών, είτε γιατί ήθελαν να υπογράψω σε μια κόλλα χαρτί για να σταματήσει ένας πόλεμος που τον έλεγαν ιμπεριαλιστικό και γινόταν κάπου σε κάποια άλλη χώρα μακριά αλλά μετά σίγουρα θα ερχόταν και στην Ελλάδα και θα διαλυόταν και η χώρα και το Πάντειο που εγώ είχα πρωτοπατήσει το πόδι μου μόλις πριν δέκα λεπτά.
Δεν θυμάμαι αν πήγα στο πάρτι, ή αν υπέγραψα για να σταματήσει η παγκόσμια αδικία. Θυμάμαι όμως ότι από εκείνη την πρώτη μέρα κατάλαβα ότι το Πάντειο Πανεπιστήμιο είναι κάτι διαφορετικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου