Το πρόβλημα της διμορφίας της ελληνικής γλώσσας (το οποίο είχε κάνει την εμφάνισή του ήδη από τον 1ο αιώνα π.Χ.) απασχόλησε τους Έλληνες λόγιους πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά την Επανάσταση του 21, όταν καταβάλλονταν προσπάθειες για τη θέσπιση της επίσημης γλώσσας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Μια ομάδα λογίων, οι νεοαττικιστές, πίστευαν ότι η πολιτισμική αναγέννηση του απελευθερωμένου έθνους έπρεπε να βασιστεί στα αρχαία ελληνικά. Επειδή όμως αυτό ήταν αδύνατο, επινόησαν μια τεχνητή γλώσσα, την αρχαΐζουσα ή νεοαττικιστική, η οποία έμοιαζε αρκετά με την αττική διάλεκτο. Ο Αδαμάντιος Κοραής προσπάθησε να απλοποιήσει τη νέα αυτή γλώσσα και να την «καθαρίσει» από τις σλαβικές και τουρκικές λέξεις. Έτσι σχημάτισε μια νέα γλώσσα, την καθαρεύουσα. Η τελευταία υιοθετήθηκε στα πρώτα επίσημα έγγραφα του ελληνικού κράτους. Η γλώσσα αυτή όμως δεν μιλιόταν από τον απλό λαό. Ο Γιάννης Ψυχάρης ήταν ο πρώτος που οργάνωσε την ομιλούμενη γλώσσα (την επονομαζόμενη παλαιά δημοτική) η οποία αποτελούσε εξέλιξη της αττικής διαλέκτου, δια μέσου της αλεξανδρινής κοινής και της βυζαντινής γλώσσας. Η προσπάθειά του αυτή καυτηριάστηκε από τους λόγιους οπαδούς της καθαρεύουσας, οι οποίοι δεν δίσταζαν να επιτεθούν στους δημοτικιστές κατηγορώντας τους ως ραδιούργους υπονομευτές που ανοίγουν δρόμο στην σλαβική εξάπλωση σε βάρος του ελληνισμού....
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-ematires-diadilosis-ton-fititon-kata-metafrasis-ton-evangelion-sti-dimotiki-glossa-erixan-tin-kivernisi-ke-anagkasan-ton-archiepiskopo-se-paretisi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου