Το θέμα δεν είναι να λοιδορήσουμε τον Φοίβο για τα «20 χρόνια παιδικό πάρτι», το θέμα είναι να σκεφτούμε πως υπάρχει ένας άλλος... κόσμος γύρω μας που τη «βρίσκει» με τα τραγούδια της Άντζελας Δημητρίου. Η αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει ότι η Άντζελα τραγουδάει, νόμιζα πως απλώς... φιλοσοφούσε από τον καναπέ της τηλεόρασης.
Το γεγονός πάντως ότι ο Φοίβος δεν μάζεψε ούτε 20 χιλιάδες χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ (ούτε χίλιους για κάθε χρόνο του στο τραγούδι δηλαδή), μπορεί να φαντάζει εκ πρώτης όψεως ενθαρρυντικό ως γεγονός, αλλά στην ουσία δεν είναι. Για μουσική παραίσθηση πρόκειται. Ανεξαρτήτως αν ο Λυκαβηττός κατακλύστηκε από κόσμο την Κυριακή για τους Dead Can Dance. Αν ζούσαμε σε εποχές μουσικής αξιοκρατίας, οι επτά χιλιάδες των Dead Can Dance θα μεταφράζονταν αυτόματα σε δεκάδες χιλιάδες (φίλων της καλής μουσικής), αλλά αυτό δεν συμβαίνει, ξεχάστε το...
Το κοινό του Φοίβου προσπάθησε με την παρουσία του να μετατρέψει το ΟΑΚΑ σε «πίστα», αλλά όπως και να το κάνουμε δεν βρισκότανε στο φυσικό του χώρο. Σαν να πήγαιναν οι Red Hot Chili Peppers να παίξουν στο Posidonio. Πόσοι από εμάς θα έτρεχαν να τους δουν; Ελάχιστοι. Γιατί λοιπόν και οι αυθεντικοί οπαδοί του Φοίβου να τραβιούνται στα γήπεδα; Respect, σας βγάζουμε το καπέλο σε όλους όσοι απείχατε συνειδητά. Όχι πως δεν έγινε προσπάθεια το ΟΑΚΑ να αλλάξει σε πίστα, στην κυριολεξία. Το stage ήταν μία πίστα για F1, ένας μεγάλος δρόμος. Βλέπετε και τις φωτογραφίες.
Δεν έμεινα μέχρι το τέλος, μου έφταναν όσα είδα την πρώτη μιάμιση ώρα. Σταχυολογώ ορισμένα πράγματα της -ας πούμε- συναυλίας:
1. Το πραγματικά εντυπωσιακό για το μέγεθός του αλλά και την πιστότητά του video wall δεν παρουσίαζε όσα συνέβαιναν στη σκηνή, αλλά άσχετα πράγματα. Τοπία, σύννεφα, νυχτερινά δρομολόγια στην πόλη κ.ο.κ. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Δεν είδαμε ούτε έναν τραγουδιστή από κοντά (να τους θαυμάσουμε).
2. Ο ήχος ήταν τραγικός στην αρχή, έστρωσε αργότερα, ομολογώ ωστόσο πως έξω από το στάδιο ακουγότανε πιο δυνατά απ' ότι μέσα. Στο Χαλάνδρι δε, ακόμα καλύτερα...
3. Η σκηνή ήταν στημένη στο κέντρο του γηπέδου και «κοίταγε» προς τους επισήμους. Λογικό. Στα πρώτα τραπέζια πίστα!
4. Ούτως ή άλλως η αρένα δεν είχε και τόση σημασία. Κανένας σχεδόν δεν ενδιαφερότανε για τον κόσμο που βρισκότανε εκεί. Εξ ου και ο εκτοπισμός τους στα δύο άκρα. Πρώτη φορά βλέπω σε συναυλία η αρένα να είναι χωρισμένη σε δύο διαφορετικά, αποκομμένα μεταξύ τους, τμήματα!
5. Το stage ακολουθούσε τη χωροταξική λογική των μαγαζιών της παραλιακής. Η ορχήστρα στο βάθος και ο τραγουδιστής μπροστά, μόνος του. Έλειπαν απλώς τα πανεράκια με τα λουλούδια. Τα χορευτικά δε του Φωκά Ευαγγελινού ήταν για τα μπάζα... Ούτε στο αλήστου μνήμης τηλεοπτικό show "Tρία-δύο-ένα-ΑΝΤ1" αν θυμάστε...
6. Η σκηνοθεσία ήταν ανύπαρκτη. Απλώς έβγαιναν στη σειρά οι τραγουδιστές, ερμήνευαν τρία τέσσερα κομμάτια ο καθένας τους και αποχωρούσαν. Στο πρώτο μέρος η μοναδική τραγουδίστρια που πάταγε σωστά στις νότες ήταν η Έλλη Κοκκίνου. Όλοι οι άλλοι δεν πέτυχαν νότα ούτε με το τουφέκι...
7. Στα VIP's ήταν πολλοί και διάφοροι, ενδεδυμένοι κατάλληλα για την περίπτωση. Πρώτη φορά πρέπει να μαζεύτηκαν τόσα δωδεκάποντα στο ΟΑΚΑ. Κέφι υπήρχε στις κερκίδες, ομολογώ... Των επισήμων.
8. Ο Φοίβος δεν βρισκότανε στη σκηνή. Παρακολούθησε το live από τις θέσεις των επισήμων. Άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία κι ετούτη. Και ο Μπετόβεν να έδινε συναυλία, θα καθότανε να παίξει λίγο πιάνο, λίγο βιολί τέλος πάντων ο άνθρωπος...
9. Το κακό είναι που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τους τραγουδιστές (δεν τους έδειχνε και στο video wall όπως σας είπα). Όχι πως θα κέρδιζα τίποτε αν καταλάβαινα ποιος είναι ο Σχοινάς και ποιος ο Καλίδης. Τον Νίνο όμως τον γνώρισα με τη μία. Συγκεντρώνει άλλωστε όλα τα «άλφα» του κόσμου. Ατάλαντος, ασυντόνιστος, αδιάφορος, άφωνος (κι ένα «βήτα» ακόμα: βαρετός)...
10. Στο «διάλειμμα» έκανε ένα σύντομο dj-set και ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος. Έχω την αίσθηση πως ήταν playback, εκτός κι αν τα dexx στα οποία έπαιζε ήταν... ασύρματα (καλώδια σε πρίζες και ρεύμα πάντως δεν είδα).
10+1. Το ΟΑΚΑ είναι γερή κατασκευή τελικά...
Το γεγονός πάντως ότι ο Φοίβος δεν μάζεψε ούτε 20 χιλιάδες χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ (ούτε χίλιους για κάθε χρόνο του στο τραγούδι δηλαδή), μπορεί να φαντάζει εκ πρώτης όψεως ενθαρρυντικό ως γεγονός, αλλά στην ουσία δεν είναι. Για μουσική παραίσθηση πρόκειται. Ανεξαρτήτως αν ο Λυκαβηττός κατακλύστηκε από κόσμο την Κυριακή για τους Dead Can Dance. Αν ζούσαμε σε εποχές μουσικής αξιοκρατίας, οι επτά χιλιάδες των Dead Can Dance θα μεταφράζονταν αυτόματα σε δεκάδες χιλιάδες (φίλων της καλής μουσικής), αλλά αυτό δεν συμβαίνει, ξεχάστε το...
Το κοινό του Φοίβου προσπάθησε με την παρουσία του να μετατρέψει το ΟΑΚΑ σε «πίστα», αλλά όπως και να το κάνουμε δεν βρισκότανε στο φυσικό του χώρο. Σαν να πήγαιναν οι Red Hot Chili Peppers να παίξουν στο Posidonio. Πόσοι από εμάς θα έτρεχαν να τους δουν; Ελάχιστοι. Γιατί λοιπόν και οι αυθεντικοί οπαδοί του Φοίβου να τραβιούνται στα γήπεδα; Respect, σας βγάζουμε το καπέλο σε όλους όσοι απείχατε συνειδητά. Όχι πως δεν έγινε προσπάθεια το ΟΑΚΑ να αλλάξει σε πίστα, στην κυριολεξία. Το stage ήταν μία πίστα για F1, ένας μεγάλος δρόμος. Βλέπετε και τις φωτογραφίες.
Δεν έμεινα μέχρι το τέλος, μου έφταναν όσα είδα την πρώτη μιάμιση ώρα. Σταχυολογώ ορισμένα πράγματα της -ας πούμε- συναυλίας:
1. Το πραγματικά εντυπωσιακό για το μέγεθός του αλλά και την πιστότητά του video wall δεν παρουσίαζε όσα συνέβαιναν στη σκηνή, αλλά άσχετα πράγματα. Τοπία, σύννεφα, νυχτερινά δρομολόγια στην πόλη κ.ο.κ. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Δεν είδαμε ούτε έναν τραγουδιστή από κοντά (να τους θαυμάσουμε).
2. Ο ήχος ήταν τραγικός στην αρχή, έστρωσε αργότερα, ομολογώ ωστόσο πως έξω από το στάδιο ακουγότανε πιο δυνατά απ' ότι μέσα. Στο Χαλάνδρι δε, ακόμα καλύτερα...
3. Η σκηνή ήταν στημένη στο κέντρο του γηπέδου και «κοίταγε» προς τους επισήμους. Λογικό. Στα πρώτα τραπέζια πίστα!
4. Ούτως ή άλλως η αρένα δεν είχε και τόση σημασία. Κανένας σχεδόν δεν ενδιαφερότανε για τον κόσμο που βρισκότανε εκεί. Εξ ου και ο εκτοπισμός τους στα δύο άκρα. Πρώτη φορά βλέπω σε συναυλία η αρένα να είναι χωρισμένη σε δύο διαφορετικά, αποκομμένα μεταξύ τους, τμήματα!
5. Το stage ακολουθούσε τη χωροταξική λογική των μαγαζιών της παραλιακής. Η ορχήστρα στο βάθος και ο τραγουδιστής μπροστά, μόνος του. Έλειπαν απλώς τα πανεράκια με τα λουλούδια. Τα χορευτικά δε του Φωκά Ευαγγελινού ήταν για τα μπάζα... Ούτε στο αλήστου μνήμης τηλεοπτικό show "Tρία-δύο-ένα-ΑΝΤ1" αν θυμάστε...
6. Η σκηνοθεσία ήταν ανύπαρκτη. Απλώς έβγαιναν στη σειρά οι τραγουδιστές, ερμήνευαν τρία τέσσερα κομμάτια ο καθένας τους και αποχωρούσαν. Στο πρώτο μέρος η μοναδική τραγουδίστρια που πάταγε σωστά στις νότες ήταν η Έλλη Κοκκίνου. Όλοι οι άλλοι δεν πέτυχαν νότα ούτε με το τουφέκι...
7. Στα VIP's ήταν πολλοί και διάφοροι, ενδεδυμένοι κατάλληλα για την περίπτωση. Πρώτη φορά πρέπει να μαζεύτηκαν τόσα δωδεκάποντα στο ΟΑΚΑ. Κέφι υπήρχε στις κερκίδες, ομολογώ... Των επισήμων.
8. Ο Φοίβος δεν βρισκότανε στη σκηνή. Παρακολούθησε το live από τις θέσεις των επισήμων. Άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία κι ετούτη. Και ο Μπετόβεν να έδινε συναυλία, θα καθότανε να παίξει λίγο πιάνο, λίγο βιολί τέλος πάντων ο άνθρωπος...
9. Το κακό είναι που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τους τραγουδιστές (δεν τους έδειχνε και στο video wall όπως σας είπα). Όχι πως θα κέρδιζα τίποτε αν καταλάβαινα ποιος είναι ο Σχοινάς και ποιος ο Καλίδης. Τον Νίνο όμως τον γνώρισα με τη μία. Συγκεντρώνει άλλωστε όλα τα «άλφα» του κόσμου. Ατάλαντος, ασυντόνιστος, αδιάφορος, άφωνος (κι ένα «βήτα» ακόμα: βαρετός)...
10. Στο «διάλειμμα» έκανε ένα σύντομο dj-set και ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος. Έχω την αίσθηση πως ήταν playback, εκτός κι αν τα dexx στα οποία έπαιζε ήταν... ασύρματα (καλώδια σε πρίζες και ρεύμα πάντως δεν είδα).
10+1. Το ΟΑΚΑ είναι γερή κατασκευή τελικά...
ΠΗΓΗ http://www.e-tetradio.gr
Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου