12 καλτ ελληνικές σειρές για γέλια και για κλάματα....

Και τι θα πει καλτ; Το λεξικό ορίζει τον όρο ως«αυτόν που απευθύνεται σε ένα ειδικό κοινό». Η Βικιπαίδεια αναφέρει πως πρόκειται για καλλιτεχνικό δημιούργημα «πρόχειρο σαν παραγωγή και σενάριο και καμιά φορά ίσης ποιότητας με το καθιερωμένο και συνηθισμένο θέαμα που αναπαριστά την εκάστοτε εποχή και την ιδεολογία της».  
Εμείς το εξηγούμε πιο απλά: Καλτ στην καρδιά μας είναι οι σειρές που μας έκαναν να γελάσουμε, χωρίς να ήταν απαραίτητα αυτός ο σκοπός τους. Είναι οι σειρές που χαρακτήρισαν τα ‘90s και όντως τελικά αγαπήθηκαν από ένα ειδικό κοινό: Εμάς που εκτιμάμε την αξία ακόμη και της προχειρότητας, της προβλεψιμότητας, ή και τις γελοιότητάς τους, γι’ αυτό και αγαπάμε να τις μισούμε αλλά και να τις ξαναβλέπουμε, να τις σχολιάζουμε και να χρησιμοποιούμε τις ατάκες τους. 

Οι καλύτεροι ορισμοί του όρου «καλτ» όμως δεν βρίσκονται στα λεξικά. Βρίσκονται στις οθόνες μας, στις πιστές επαναλήψεις της ιδιωτικής τηλεόρασης και στο ελληνικό internet που και νεκρούς ανασταίνει. Ιδού 12 σειρές-ορισμοί της έννοιας του καλτ. 

*Εν αρχή ην ο Δαλιανίδης 
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον θρίαμβο του «Ρετιρέ»; Κάθε καλοκαίρι το MEGA μας προσφέρει πρωινά σφηνάκια ‘90s, και οι retrofans της σειράς δημιουργούν clubs παρακολούθησης της σειράς που έχτισε ο Γιάννης Δαλιανίδης το 1990. Οι αγαπημένες στιγμές ξεκινούν από τους τίτλους αρχής ακόμα, όπου η ατρόμητη Κατερίνα πιάνεται κρεπαρισμένο μαλλί με μαλλί στο ταξί για να πάει στου Ζωγράφου, μέχρι την Χαρούλα Πεπονάκη που σκυλοβρίζει όποιον της απευθύνει τον λόγο, συνοδεύοντας το βρισίδι με λογύδρια αλά Λιάνα Κανέλλη (είναι η τηλεφωνήτρια που κάθε εταιρία θα χαιρόταν να έχει στην υπηρεσία της), την γιαγιά Σοφία που παρασύρεται από την «δικέ μου κούλαρε» ανιψιά Ειρήνη και «σκίζει την γάτα», τις βάτες που πηγαινοέρχονταν στην οθόνη πάνω στους ώμους ξινών πεθερών/συμπεθέρων/συννυφάδων και το απολαυστικό τέλος κάθε επεισοδίου με την Γιουλάκη να επαναλαμβάνει δις μια αγανακτισμένη φράση. 


Έξτρα hits: Ακριβώς οι ίδιοι ήρωες με ακριβώς τις ίδιες περιπέτειες ξαναζούν με πρωταγωνιστές άλλους βατοφόρους στους Μικρομεσαίους, ενώ το διαλιανίδειο νεανικό πνεύμα δίνει γροθιά στο δεδομένα του μιούζικαλ με το «Αραχτοί και Λάιτ».  

*Φωσκολιάδες 
Είναι ένα τυπικό απόγευμα της δεκαετίας του ’90. Η ώρα πλησιάζει επτά. Η γιαγιά σας αφήνει το κοπανέλι στην άκρη, σταματά τα ξεματιάσματα, αφήνει το φαγητό να καίγεται και τρέχει μπροστά στην τηλεόραση. Κι εσείς, κάπου εκεί, να κοροϊδεύετε την φτηνή παραγωγή με τα χαρτονένια σκηνικά και τις οσκαρικές ερμηνείες, αλλά από μέσα σας να σκέφτεστε ότι θέλετε να δείτε ακόμα λίγο. Να δείτε αν η Βίρνα θα χαστουκίσει τον Γιάγκο. Αν ο Ευλογητός θα κρεμάσει απ’ τον πλάτανο την ξεδιάντροπη ιερόδουλη. Αν η Σάντρα θα πει ψέματα για την εγκυμοσύνη της φτωχής κι αθώας υπηρέτριας. Να δείτε ακόμα λίγη «Λάμψη». 



η συνέχεια στο  http://www.in2life.gr 

dy/>