Ανήκε στην κατηγορία των «φονικών όπλων», σε εκείνους τους παίκτες τους οποίους χαίρεσαι να βλέπεις και δε χορταίνεις να παρακολουθείς πόσο… γλυκά σκοτώνουν τις αντίπαλες άμυνες. Ο Τζανής Σταυρακόπουλος ποτέ δε διακρινόταν για την ευκολία με την οποία μιλούσε στα ΜΜΕ, ξεχώριζε όμως από πολύ μικρός για τις επιθετικές του ικανότητες, που τον κατατάσσουν ως έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερ που εμφανίστηκαν στα ελληνικά γήπεδα.
Το Cobrasports.gr τον… μάρκαρε στενά κι αυτός δέχθηκε να μιλήσει εφ’ όλης της ύλης για την πλούσια σε τίτλους και διακρίσεις καριέρα του!
Εν αρχή ην… το βόλεϊ!
«Ήμουν για λίγο στους παμπαίδες του Έσπερου στο τμήμα μπάσκετ και έφυγα, γιατί με βάζανε λίγο και απογοητεύτηκα. Έπαιξα βόλεϊ στον Έσπερο μέχρι την ανδρική ομάδα, που ήταν από τις καλές της Β’ Εθνικής εκείνη την εποχή. Θεωρούμουν ταλέντο στο βόλεϊ, αλλά επέλεξα το μπάσκετ! Ο Καλαφατάκης μου πρότεινε να παίξω μπάσκετ στους Αμπελοκήπους στα εφηβικά. Στην αρχή, έπαιζα καλά χωρίς ιδιαίτερες προπονήσεις. Για ένα διάστημα έπαιζα και τα δύο αθλήματα! Κάποια στιγμή, λέω, θα παίξω μπάσκετ ή βόλεϊ. Το βόλεϊ με βοήθησε στο μπάσκετ, ιδιαίτερα στα άλματα και στα κοψίματα. Τελικά, επέλεξα να παίξω στους Αμπελοκήπους (Β’ ΕΣΚΑ). Την πρώτη χρονιά, πήγα δανεικός, γιατί το δελτίο του μπάσκετ το είχε ο Έσπερος. Στην Καλλιθέα είδαν ότι έπαιξα καλά και μου έλεγαν: “Έλα να παίξεις και να είσαι στη δωδεκάδα του Έσπερου (Α1)”. Οι Αμπελόκηποι πλήρωσαν για να πάρουν το δελτίο μου χωρίς να έχω παίξει ουσιαστικά ποτέ μπάσκετ στον Έσπερο!».
Το «τρένο» των Αμπελοκήπων
«Επειδή έπαιξα με την ομάδα που ξεκίνησα όλες τις κατηγορίες σκαλί-σκαλί, για την ακρίβεια έξι σκαλιά (σ.σ. Β’-Α’ ΕΣΚΑ, Γ’-Β’ Εθνική, Α2, Α1), μου ήρθε ομαλά η αλλαγή των κατηγοριών! Πέρα από το ταλέντο που μπορεί να είχε ή όχι η ομάδα, το μυστικό ήταν το ήμασταν όλοι μια παρέα.
Ήταν σαν να πηγαίναμε σχολική εκδρομή κάθε φορά! Ο Καλαφατάκης μας είχε από κοντά συνέχεια και ο καθένας ήξερε το ρόλο του. Ήταν για μας δάσκαλος, πατέρας και αδελφός.
Έλεγαν ότι δεν υπήρχε καλή νέα φουρνιά παικτών, αλλά παίξαμε στην Α1 και η ομάδα σώθηκε άνετα την πρώτη χρονιά (σ.σ. 1994-95). Από την αρχή ήταν ο Παναγιωταράκος, εγώ, ο Φλώρος και άλλα παιδιά που έπαιζαν στο παιδικό και στο ανδρικό.
Ξέραμε καλά το παιχνίδι γιατί αγωνιζόμασταν με τον ίδιο τρόπο 6-7 χρόνια σερί και μας έβγαιναν φάσεις απρόβλεπτες στην επίθεση.
Όπως στο ματς με τον Άρη στο κλειστό του Μετς! (σ.σ. πέρασε την μπάλα γύρω από τη μέση του Ντίνου Αγγελίδη που τον μάρκαρε και ευστόχησε σε σουτ δύο πόντων από τα πλάγια με τον άσο του Άρη να έχει μείνει εμβρόντητος!) Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι χωρίς να το σκεφτώ!».
Στον Παναθηναϊκό των Ουίλκινς-Μάλκοβιτς
«Δεν είχε έρθει μαζί μας στο εξωτερικό στην προετοιμασία του Παναθηναϊκού και όταν μάθαμε ότι πήραμε τον Ντόμινικ, πραγματικά δεν το πιστεύαμε! Ήρθε στο αεροδρόμιο όταν επιστρέφαμε στην Αθήνα για να μας γνωρίσει. Ήταν απλός, προσιτός, δεν το έπαιζε ντίβα αν και θα μπορούσε. Αντιθέτως, ήταν φιλικός, χαλαρός, ωραίος τύπος! Για μένα ήταν μεγάλη απώλεια ο τραυματισμός του και η απουσία του στους δύο τελευταίους τελικούς των πλέι οφ (σ.σ. 1995-96).
Ο Ντόμινικ δεν τα πήγαινε καλά με το Μάλκοβιτς. Κι όμως… Είχε τύχει να μας βάλει ο Μάλκοβιτς να κάνουμε τις γραμμές «καμικάζι» κι ο Ντόμινικ ακολούθησε κανονικά την άσκηση, ενώ θα μπορούσε να αρνηθεί. Του Μάλκοβιτς του άρεσε η πολύ δουλειά, όχι όμως με μεγάλα ονόματα. Ήταν απόλυτος! Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Κάθετος. Καλός προπονητής και “δάσκαλος” που κοιτούσε τη λεπτομέρεια. Είχε, ωστόσο, ένα ελάττωμα, κατά τη γνώμη μου, δεν ήθελε τα ονόματα. Δεν του μιλούσε κανένας, αν κάποιος πήγαινε να του μιλήσει για ένα πρόβλημα, του απαντούσε: “Περίμενε θα σε ενημερώσω εγώ πότε θα μιλήσουμε”. Αφεντικό! Με αυτό το… σκεπτικό, πάντως, δεν άκουσε ποτέ του γκρίνια από κάποιον! Θα μπορούσε να ήταν πιο διαλλακτικός. Ο Σοκ δεν το άντεξε, έφυγε κάποια στιγμή και επέστρεψε μετά από ένα μήνα. Υπήρχε πίεση, ίσως καμιά φορά περισσότερη από ότι έπρεπε, αλλά έτσι ήταν ο τρόπος δουλειάς του.
Θυμάμαι ότι εκείνη τη χρονιά ο Παναθηναϊκός είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Κερδίσαμε τη Ρεάλ και χάσαμε από τον Σπόρτιγκ και την Μπενφίκα! Όσο για μένα; Τι να πω! Ήμουν στο Ευρωμπάσκετ του 1995 με την Εθνική και ξαφνικά βρέθηκα στον Παναθηναϊκό, ενώ πριν από πέντε χρόνια έπαιζα στα ανοικτά γήπεδα! Ευτυχώς ήξερα κάποιους παίκτες από την Εθνική, όπως τον Αλβέρτη και τον Οικονόμου, που με βοήθησαν να προσαρμοστώ γρήγορα. Μικρός δεν ασχολιόμουν ιδιαίτερα με κάποια ομάδα. Μου άρεσε να βλέπω ωραία παιχνίδια. Αλλά Παναθηναϊκός έγινα όταν πήγα εκεί! Όταν είδα το ωραίο κλίμα και πώς είναι από μέσα, είτε με τους φιλάθλους, είτε με τη διοίκηση. Δε θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του γηπέδου στον τελικό της Ευρωλίγκα βγαίνοντας από τη φυσούνα! Όλα ήταν καταπράσινα! Εκπληκτική αίσθηση πραγματικά!».
Ο Άρης και η κατάκτηση του Κόρατς
«Στον Παναθηναϊκό είχα κλειστό συμβόλαιο για τέσσερα χρόνια. Το καλοκαίρι του 1996 μου έγινε πρόταση από τον Άρη. Στον Παναθηναϊκό επέμεναν να μείνω και περισσότερο απ’ όλους ο Θανάσης. Ήθελα όμως να πάω, γιατί δεν μου άρεσε να έχω μικρό χρόνο συμμετοχής. Ήθελα να ήμουν πρωταγωνιστής, όπως στους Αμπελοκήπους. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, έπαιζα μετά από μεγάλα ονόματα και ήταν τιμή μου και μόνο που βρισκόμουν στη δωδεκάδα, τη στιγμή που κάποιοι σημαντικοί ξένοι έμεναν αναγκαστικά εκτός. Θα μπορούσα να είχα μετανιώσει για κάποιες επιλογές, αλλά κάποια πράγματα τα βλέπεις εκ των υστέρων… Μετάνιωσα που έφυγα από τον Παναθηναϊκό γιατί πήγα στον Άρη και βρήκα μια κατάσταση, την οποία δεν περίμενα… Αν, όμως, δεν πήγαινα στον Άρη, δεν θα είχα πάρει το Κόρατς. Έκανα φίλους και γνωριμίες. Στον Άρη τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά σε επίπεδο οργάνωσης σε σχέση με τον Παναθηναϊκό! Χαρακτηριστικά, έφτασα στο σημείο να πληρώσω το ξενοδοχείο, που έμενα μέχρι να μου βρουν σπίτι, ώστε να μπορέσω να φύγω για ένα παιχνίδι στο εξωτερικό. Ο πρόεδρος του Άρη ξέχασε να το πληρώσει και θα μου έδιναν μετά τα χρήματα! Κανείς τότε δεν περίμενε ότι θα καταφέρναμε να κατακτήσουμε το Κόρατς παρότι βέβαια υπήρχαν πολύ καλοί παίκτες στο ρόστερ. Είναι μια ανάμνηση που έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου».
Ο Ολυμπιακός και η ΛεΜαν
«Μετά τον Άρη επιστρέφω στον Παναθηναϊκό. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μου λέει: «Έλα να υπογράψεις!» και του απαντώ: «Να δούμε πρώτα ποιος προπονητής θα έρθει και αν με θέλει». «Εσένα τι σε νοιάζει ας έρθει, συμβόλαιο έχεις, τι σε απασχολεί;» με ρωτά. Περίμενα να έρθει ο προπονητής και θα υπέγραφα στον Παναθηναϊκό όπου ανήκα. Ο Σούμποτιτς, ο τότε νέος προπονητής, μου λέει: “Θα έχεις χρόνο συμμετοχής γύρω στα 10-15 λεπτά, είναι θέμα δικό σου αν θες να μείνεις. Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα αγωνίζεσαι περισσότερο”. Τότε είπα στον Γιαννακόπουλο: “Πρόεδρε, είναι καλύτερα να με αφήσεις, αν γίνεται, να πάω να δοκιμάσω κάπου αλλού”. Είχε τις αντιρρήσεις του βέβαια, αλλά προς τιμή του με άφησε.
Ο μάνατζέρ μου συζητούσε με ελληνικές ομάδες, αλλά πήγα στο εξωτερικό, στη Γαλλία. Προς τιμή του ο Γιαννακόπουλος δεν ζήτησε λεφτά που πήγα στο εξωτερικό, στη ΛεΜάν, αν και θα μπορούσε. Είχε ακουστεί ο Ολυμπιακός, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να πάω και ειδικά ακριβώς μετά τον Παναθηναϊκό. Συζητούσε και με την ΑΕΚ, εκεί θα πήγαινα, γιατί είχε τότε καλή ομάδα, αλλά δεν υπήρξε εξέλιξη. Στη Γαλλία έχουν τελείως διαφορετική νοοτροπία. Ήταν ένα πρωτάθλημα σαν το ελληνικό χωρίς τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, ένα επίπεδο όπως των ελληνικών ομάδων από τη θέση 3 μέχρι τη 8, αλλά όλες οι ομάδες ήταν το ίδιο. Γεμάτα γήπεδα, πολύ ωραία ατμόσφαιρα χωρίς καφρίλα.
Οι συμπαίκτες μου έλεγαν θα πάμε να παίξουμε σε μια έδρα πολύ δύσκολη με πολύ φανατισμό, αλλά όταν έχεις ζήσει Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό και Άρης-ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο, μου φαινόταν παιδική χαρά! Αν το θεωρείτε αυτό φανατισμό, δεν έχετε ζήσει τίποτα! Ωραία πόλη, στην ώρα τους οι πληρωμές, καμία σχέση όμως η οργάνωση με τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Ήταν αξιοπρεπείς, αυτά που έλεγαν, αυτά έκαναν. Η ζωή εκεί ήταν λίγο δύσκολη. Είχα προπόνηση 5:30-7:30 κι όταν έβγαινα έξω δεν συναντούσα άνθρωπο παρότι ήταν μια πόλη με 200.000 κατοίκους!»
Η επιστροφή στην Ελλάδα
«Γυρνώντας από τη Γαλλία συμφώνησα με τον Πανιώνιο και στη συνέχεια αγωνίστηκα στη Δάφνη, στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας και μετά πάλι στον Πανιώνιο. Ακολούθησαν ο Έσπερος, ο Ταύρος (Γ’ Εθνική) και δύο χρόνια στον Αετός Καλλιθέας (Α’ ΕΣΚΑΝΑ) πριν σταματήσω την περσινή σεζόν. Ειλικρινά δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση η… μετάβαση από την Α1 στην ΕΣΚΑΝΑ, γιατί δεν ξεχνώ ότι ξεκίνησα με τους Αμπελοκήπους στη Β’ ΕΣΚΑ! Παλιά ήταν πιο καλό το μπασκετικό επίπεδο. Επειδή ίσως τότε δεν υπήρχε ΕΣΚΑ-ΕΣΚΑΝΑ, αλλά μόνο ΕΣΚΑ. Τώρα είναι πιο «επιδερμικά» τα πράγματα. Τότε υπήρχαν ομάδες στην Α’ ΕΣΚΑ πραγματικά πολύ δυνατές. Τώρα είναι πιο εύκολο να παίξεις σε αυτές τις κατηγορίες!».
Εν συντομία
Γκάλης: «Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να παίξουμε αντίπαλοι. Κατά τη γνώμη μου έξω από κάθε γήπεδο πρέπει να υπάρχει ένα... γκαλικό άγαλμα! Ο Γκάλης ήταν κάτι άλλο, κάτι εξωπραγματικό, δεν υπήρχε!»
Γιαννάκης: «Σίγουρα και ο Γιαννάκης είναι θρύλος. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι ακόμα και στα τελευταία του χρόνια που τον πρόλαβα, είχε την όρεξη που είχε ένας έφηβος για το μπάσκετ. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί σε παίκτη! Έμπαινε στο γήπεδο 9 το πρωί και έκανε όπως ένας 16χρονος που τον βάζεις πρώτη φορά στο ΟΑΚΑ!».
Η πιο άσχημη στιγμή: «Η ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ στον τελευταίο τελικό των πλέι οφ (σ.σ. 73-38). Τότε θέλαμε να κρυφτούμε! Μετά το ματς ο Μάλκοβιτς δεν μας είπε τίποτα απολύτως…».
Ο πιο δύσκολος αντίπαλος: «Αυτός που με δυσκόλεψε πολύ ήταν ο Γιούρι Ζντοβτς όταν έπαιζε στον Ηρακλή. Ήταν φοβερός, τον έβρισκες συνεχώς μπροστά σου! Μου έκανε εντύπωση γιατί από τις μικρές κατηγορίες είχα συνηθίσει να… με κοπανάνε, ενώ ο αυτός δεν ξεκολλούσε από πάνω σου με καθαρό τρόπο!»
Ο καλύτερος συμπαίκτης: «Σε κάθε ομάδα υπάρχουν κάποιοι, δεν μπορώ να ξεχωρίσω έναν ιδανικό συμπαίκτη. Εξάλλου, σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό βελτιώνεσαι και οι αδυναμίες σου κρύβονται πίσω από τους συμπαίκτες σου. Για μένα ήταν εύκολο να αγωνιστώ στον Παναθηναϊκό, γιατί όταν πήγαινα να παίξω άμυνα πάνω σε έναν παίκτη και να με περάσει, έβρισκε τον Βράνκοβιτς μπροστά του και… έκανε πίσω! Ενώ αν ήμουν σε άλλη ομάδα, θα με πέρναγε και θα έβαζε λέι-απ!». (γέλια)
Αμπελόκηποι: «Όνειρο! Εκτός ότι ήμασταν παρέα, την πονάγαμε την ομάδα. Στους Αμπελοκήπους όταν χάναμε στεναχωριόμασταν και οι 12! Εξάλλου, δεν γκρίνιαζε κανένας ποτέ!».
Παναθηναϊκός: «Ιδέα! «Μεγάλος σύλλογος. Πρέπει να νιώθει τον εαυτό του τυχερός όποιος παίζει εκεί. Από τη διοίκηση, το πώς σε αντιμετωπίζουν μέχρι την αποδοχή του κόσμου. Αν και αγωνίστηκα δέκα χρόνια στους Αμπελοκήπους, τρία χρόνια στον Πανιώνιο, στον Άρη, ο κόσμος θυμάται τον Παναθηναϊκό. Παίζεις στον Παναθηναϊκό και μπορεί να βάλεις δέκα πόντους ή να κάνεις ένα καλό παιχνίδι και ασχολούνταν όλη η Ελλάδα μαζί σου. Μπορεί να έπαιζες σε μια μικρότερη ομάδα, να έβαζες 40, αλλά να μη σε θυμάται κανένας».
Αφοί Γιαννακόπουλοι: «Το Α και το Ω! Δεν υπάρχει κάποιος που να έχει να πει κάτι κακό για αυτούς. Μόνο που έχουν
φέρει αυτούς τους παίκτες στην Ελλάδα είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Όσο είναι αυτοί ο Παναθηναϊκός θα πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη, δεν υπάρχει περίπτωση».
Γιώργος Καλαφατάκης: «Του χρωστάω την καριέρα μου. Είναι αυτός που με πήρε στους Αμπελοκήπους και με έπεισε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Μπορεί ακόμα να έπαιζα βόλεϊ ή να μην έπαιζα τίποτα ή να έκανα κάτι άλλο. Δεν ήταν προπονητής μόνο μέσα στο γήπεδο. Μας έβαζε δέκα άτομα στο αυτοκίνητό του να μας πάει προπόνηση, γιατί δεν είχαμε γήπεδο και πηγαίναμε στην Καισαριανή!».
Μπάσκετ: «Τρόπος ζωής! Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην ασχολείται με το μπάσκετ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου