Αναλλοίωτες, από τον καιρό και τον ποταμό του χρόνου, πέτρες στηρίζουν τα σπίτια των κατοίκων στα Μαστοροχώρια. H βροχή, ο αγέρας και η πέτρα κρύβονται όμως πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα των ακριτών κατοίκων.
Κείμενο: Λίνα Καπετάνιου
«- Εμένα σπίτι μου είναι η εθνική οδός. Οικογένειά μου οι δρόμοι. Περνάω από εδώ μέρα παρά μέρα. Οι άνθρωποι σε αυτά τα χωριά ανάβουν το χειμώνα τα τζάκια, κάθονται μέσα, το πρωί μαζεύονται για καφέ, συζητάνε, τρώνε και το βράδυ πάνε στα κρεβάτια τους νωρίς.
- Και μετά;
- Μόλις ανοίξει ο καιρός όλοι ετοιμάζονται, αρχίζουν να χτίζουν, φτιάχνουν τις στέγες τους, ασβεστώνουν τους τοίχους, απλώνουν τραπέζια στις αυλές, στρώνουν τα ψητά και βγάζουν το τσίπουρο από την αποθήκη.
- Και μετά;
- Μετά έρχεται πάλι ο χειμώνας. Τι θες να σου πω; Συμπέρασμα; Δεν έχει. Αυτή είναι η ζωή. Αυτή δεν είναι; Άμα τη μετράς τη ζωή με λεπτά και ώρες, τη χάνεις. Αν τη μετράς με εποχές, όμως... Εσύ πού πας; Έλα, θα σε πάω εγώ. Εγώ το κάνω αυτό το δρομολόγιο χρόνια. Α, έχεις μέσο. Εγώ και αύριο και μεθαύριο από εδώ θα περάσω. Να ξέρεις πάντα πριν το μεγάλο γεφύρι κάνω μια στάση. Καλό δρόμο να’χεις και προσοχή στις στροφές.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου