Λυπάμαι που το γράφω, αλλά ο αγροτικός κόσμος σε πολλά μέρη της χώρας έχει πλέον παρανοήσει. Οπου ταξίδεψα ανά τον κόσμο για να κυνηγήσω σε αγροτική γη, διαπίστωσα ότι ο αγρότης φροντίζει να είναι η γη του «ζωντανή», παραγωγική, υγρή και καλυμμένη με βλάστηση, ώστε να χαίρεται για την άγρια ζωή που επιβιώνει πάνω της.
Στη χώρα μας, ο Θεσσαλός αγρότης έχει εμμονή με το «μαύρο». Και δεν σταματά με τίποτα. Η πρακτική της παράνομης καύσης των καλαμιών που έχουν μετατρέψει τον Θεσσαλικό κάμπο σε έρημο τόπο συνεχίζεται κανονικά! Καίνε ολόκληρο τον Κάμπο από τον Ιούλιο μέχρι και τον Σεπτέμβρη, και αρκεί μια διαδρομή μέχρι τη Λάρισα για να δει κανείς τις φωτιές να αχνίζουν ακόμα και να καίνε τα τελευταία ίχνη φυσικού φράχτη, φτάνοντας μέχρι τα κυπαρίσσια, δίπλα στην εθνική οδό.
Από το Αερινό μέχρι το Συκούριο,100 χλμ. Τόπος, οι κάμποι της Λάρισας, του Αλμυρού, της Νίκαιας και του Βελεστίνου είναι μαύροι. Παντού κρανίου τόπος. Είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς τη νοοτροπία αυτών των αγροτών. Η άποψη πως μειώνουν τα κόστη οργώματος καίγοντας την καλαμιά είναι αστείες δικαιολογίες για να συντηρήσουν την καταστροφική μανία μιας ξεπερασμένης τακτικής με ψήγματα οθωμανικής νοοτροπίας.
Πιστεύω ότι δεν είναι θέμα πρακτικό, είναι θέμα γενικότερης νοοτροπίας. Αναδύεται μια ενιαία τάση σε όλους τους κάμπους της χώρας. Το κάψιμο της καλαμιάς ήταν και είναι μια παλιά τακτική. Ομως, η πρώιμη συγκομιδή ηλιόσπορου και το πρόωρο όργωμα των χωραφιών είναι καινούργιες πρακτικές. Ολα έχουν έναν μίζερο και κοινό παρονομαστή...
«Να στερήσω από οποιονδήποτε άλλο νόμιμο χρήστη οτιδήποτε μπορεί να «πάρει» από το χωράφι μου!»
«Χωράφι μου είναι ό,τι θέλω το κάνω...»
«Θέλω να "αφήσω" για τον κυνηγό, τον βοσκό ακόμα και τον χορτοσυλλέκτη τη μοίρα που επεφύλαξε ο Κολοκοτρώνης στον Δράμαλη καίγοντας ολοκληρωτικά τον κάμπο του Αργους».
Η πρώιμη συγκομιδή ηλιόσπορου και το πρόωρο όργωμα των χωραφιών είναι καινούργιες πρακτικές. Ολα έχουν έναν μίζερο και κοινό παρονομαστή...
Τουλάχιστον η συγκομιδή του ηλιόσπορου έχει μια τυπική δικαιολογία. Υπολογίζει να θερίσει και θερίζει. Δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι, γιατί τα ηλιόσπορα μένανε αρκετά αργά μέχρι και τον Σεπτέμβρη στα χωράφια, γιατί έτσι γεμίζανε λάδι. Δείχνουν ξερά, αλλά από μέσα οι χυμοί «δουλεύουν» και το εμπλουτίζουν και μόνο όταν ξεραθεί αφυδατώνεται για τα καλά. Πάνε λοιπόν οι ιδιοκτήτες και τα κόβουν για να κάνουν «καψόνι» στους ταλαίπωρους κυνηγούς, που περιμένουν ένα τρυγόνι, για να ξαναζήσουν μία ακόμα «έναρξη»!
Κόστος οργώματος
Στη Θεσσαλία λένε ότι καίνε τις καλαμιές για να μειώσουν το κόστος οργώματος. Μάλιστα, το υποστηρίζουν σθεναρά ως επιχείρημα. Στον κάμπο της Θεσσαλονίκης, που είναι εκατό χιλιόμετρα βόρεια, δεν καίνε πια τις καλαμιές, αλλά τις οργώνουν μέσα στο καλοκαίρι! Επειτα από συνεχείς επεμβάσεις των τοπικών Αρχών και τις διαμαρτυρίες των κοινωνιών, ευτυχώς δεν καίνε πια τις καλαμιές.
Μπαίνουν στα χωράφια με τις καλαμιές με το μεγάλο υνί και τα μετατρέπουν σε επιφάνειες από γυμνό χώμα. Χιλιάδες στρέμματα οργώνονται πρώιμα.
Τη Θεσσαλονίκη όμως δεν τη χτυπά το μελτέμι και έτσι η καύση δημιουργούσε πραγματική ασφυξία στην πόλη και τα προάστια. Ομως, μία νέα καταστροφική νοοτροπία εμφανίστηκε. Ολη η αγροτική έκταση γύρω από τη Θεσσαλονίκη οργώνεται πλέον τελείως πρώιμα με βαθιά άροση και όλες οι σταριές μεταμορφώνονται σε απάτητες παραβόλες και σωρούς σκονισμένου χώματος.
Χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως λογική σε αυτή την πρακτική. Η καλαμιά έμενε και παλιότερα όταν μάζευαν τις αχυρόμπαλλες για κυτταρίνη και ζωοτροφή. Η καλαμιά ήταν παραδοσιακά ελεύθερος βοσκότοπος για τα μεγάλα κοπάδια αιγοπροβάτων που ταΐζουν με γάλα όλη τη συμπρωτεύουσα. Τάιζε τις καμπίσιες πέρδικες και πολλούς λαγούς με το υπόλειμμα του καρπού από τον θερισμό. Ηταν ο κυνηγότοπος των περασματιάρικων ορτυκιών για ένα δίμηνο, μέχρι να βρέξει τον Οκτώβρη.
Σήμερα, οι αγρότες της Θεσσαλονίκης, αφού δεν μπορούν να κάψουν τις καλαμιές... τις οργώνουν. Αύγουστο μήνα με το χώμα να είναι κυριολεκτικά «νταμάρι». Μπαίνουν στα χωράφια με τις καλαμιές με το μεγάλο υνί και τα μετατρέπουν σε επιφάνειες από γυμνό χώμα. Χιλιάδες στρέμματα οργώνονται πρώιμα μόνο και μόνο για το «γαμώτο». Για να μη βοσκήσει τα ζώα του ο απέναντι κτηνοτρόφος και για να μην κυνηγήσει ο... γείτονας!
Ο κάμπος έχει γίνει ένα απέραντο νταμάρι που δεν μπορεί να πατήσει σκύλος ή άνθρωπος. Μια επιφάνεια χωρίς ζωή, που το απογευματινό αεράκι σηκώνει τη σκόνη μπουχό σαν σε έρημο. Το όργωμα αυτό δεν προσφέρει απολύτως τίποτε, αφού δεν υπάρχει καμιά ζύμωση οργανικής ύλης σε τόσο ξερό χώμα. Στοιχίζει πανάκριβα, καθώς τα μεγάλα τρακέρ καίνε πάρα πολύ καύσιμο για να τα καταφέρουν. Επίσης, η πρακτική αυτή απογυμνώνει τον τόπο από την απαραίτητη κάλυψη όταν αρχίσουν οι βροχές. Το γόνιμο χώμα έχει γίνει σκόνη και παρασύρεται από τα πρωτοβρόχια στη θάλασσα.
Ο καρπός που ξέμεινε από τη θεριζαλωνιστική θάβεται και χάνεται και δεν προσφέρεται για τροφή στην άγρια ζωή. Το τοπίο του κάμπου αλλάζει και οι πέρδικες που περίμεναν αυτή την ευλογημένη εποχή της αφθονίας για να προετοιμαστούν για τον χειμώνα ψάχνουν άδικα μέσα στα σκονισμένα οργώματα για σπόρους.
Κομπλεξικός Νεοέλληνας
Η κατάσταση έχει πραγματικά ιδεολογικό χαρακτήρα και σχετίζεται με την αναδυόμενη άποψη πως... «εγώ στο χωράφι μου κάνω ό,τι θέλω». Και όπως όλες οι αρρώστιες, είναι και αυτή βαριά μεταδοτική! Είναι ο κομπλεξικός Νεοέλληνας που δεν θέλει κανέναν να περνά απολύτως νόμιμα πάνω στη γη του, αλλά προτιμά να την κάνει έρημο... ώστε να μην υπάρχει κίνητρο σε κανέναν!!!
Αντιλαμβάνομαι πως η αντίθεση αυτή αφορά κτηνοτρόφους και αγρότες. Μια αντίθεση τόσο αρχαία όσο και ο πολιτισμός. Ομως, εδώ ο τρόπος που εκδηλώνεται αυτή η αντίθεση είναι απαράδεκτος απέναντι στη φύση και την άγρια ζωή. Απέναντι στο χωράφι τους το ίδιο και στη δική τους μελλοντική παραγωγή.
Ολες οι επιστημονικές συστάσεις του ΟΣΔΕ για τη σιτοκαλλιέργεια προτείνουν όψιμο όργωμα για καλύτερη συγκράτηση της υγρασίας στο χωράφι. Θάψιμο και όχι κάψιμο της καλαμιάς, καθώς τα εδάφη μας στερούνται οργανικής ύλης και περιορίζεται έτσι η ανάγκη για λίπανση. Οι Θεσσαλονικείς αγρότες, με ένα άχρηστο, ακριβό, πρώιμο όργωμα, έρχονται να διαψεύσουν τους Θεσσαλούς που καίνε μετά μανίας ασκώντας μια άχρηστη και ξεπερασμένη τακτική!
Πιστεύω πως ο αγροτικός κόσμος οφείλει να αντιληφθεί τη γη του με πιο σύγχρονο τρόπο. Η γη δεν αποτελεί απλή «χωμάτινη» στήριξη της παραγωγής του, ούτε μονίμως και διακαώς πιθανό... οικόπεδο!
Σήμερα, είτε σε συνθήκες ευρωπαϊκής πραγματικότητας είτε σε συνθήκες σύγχρονης τουρκικής φεουδαρχίας, οι σύγχρονοι αγρότες διαχειρίζονται τη γη με άλλο μάτι. Μόνο εμείς αποτελούμε την τελευταία... οθωμανική χώρα απέναντι... στη γη μας...
ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
ΠΗΓΗ και ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΟ http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=23386&subid=2&pubid=63882696
dy/>
Στη χώρα μας, ο Θεσσαλός αγρότης έχει εμμονή με το «μαύρο». Και δεν σταματά με τίποτα. Η πρακτική της παράνομης καύσης των καλαμιών που έχουν μετατρέψει τον Θεσσαλικό κάμπο σε έρημο τόπο συνεχίζεται κανονικά! Καίνε ολόκληρο τον Κάμπο από τον Ιούλιο μέχρι και τον Σεπτέμβρη, και αρκεί μια διαδρομή μέχρι τη Λάρισα για να δει κανείς τις φωτιές να αχνίζουν ακόμα και να καίνε τα τελευταία ίχνη φυσικού φράχτη, φτάνοντας μέχρι τα κυπαρίσσια, δίπλα στην εθνική οδό.
Από το Αερινό μέχρι το Συκούριο,100 χλμ. Τόπος, οι κάμποι της Λάρισας, του Αλμυρού, της Νίκαιας και του Βελεστίνου είναι μαύροι. Παντού κρανίου τόπος. Είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς τη νοοτροπία αυτών των αγροτών. Η άποψη πως μειώνουν τα κόστη οργώματος καίγοντας την καλαμιά είναι αστείες δικαιολογίες για να συντηρήσουν την καταστροφική μανία μιας ξεπερασμένης τακτικής με ψήγματα οθωμανικής νοοτροπίας.
Πιστεύω ότι δεν είναι θέμα πρακτικό, είναι θέμα γενικότερης νοοτροπίας. Αναδύεται μια ενιαία τάση σε όλους τους κάμπους της χώρας. Το κάψιμο της καλαμιάς ήταν και είναι μια παλιά τακτική. Ομως, η πρώιμη συγκομιδή ηλιόσπορου και το πρόωρο όργωμα των χωραφιών είναι καινούργιες πρακτικές. Ολα έχουν έναν μίζερο και κοινό παρονομαστή...
«Να στερήσω από οποιονδήποτε άλλο νόμιμο χρήστη οτιδήποτε μπορεί να «πάρει» από το χωράφι μου!»
«Χωράφι μου είναι ό,τι θέλω το κάνω...»
«Θέλω να "αφήσω" για τον κυνηγό, τον βοσκό ακόμα και τον χορτοσυλλέκτη τη μοίρα που επεφύλαξε ο Κολοκοτρώνης στον Δράμαλη καίγοντας ολοκληρωτικά τον κάμπο του Αργους».
Η πρώιμη συγκομιδή ηλιόσπορου και το πρόωρο όργωμα των χωραφιών είναι καινούργιες πρακτικές. Ολα έχουν έναν μίζερο και κοινό παρονομαστή...
Τουλάχιστον η συγκομιδή του ηλιόσπορου έχει μια τυπική δικαιολογία. Υπολογίζει να θερίσει και θερίζει. Δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι, γιατί τα ηλιόσπορα μένανε αρκετά αργά μέχρι και τον Σεπτέμβρη στα χωράφια, γιατί έτσι γεμίζανε λάδι. Δείχνουν ξερά, αλλά από μέσα οι χυμοί «δουλεύουν» και το εμπλουτίζουν και μόνο όταν ξεραθεί αφυδατώνεται για τα καλά. Πάνε λοιπόν οι ιδιοκτήτες και τα κόβουν για να κάνουν «καψόνι» στους ταλαίπωρους κυνηγούς, που περιμένουν ένα τρυγόνι, για να ξαναζήσουν μία ακόμα «έναρξη»!
Κόστος οργώματος
Στη Θεσσαλία λένε ότι καίνε τις καλαμιές για να μειώσουν το κόστος οργώματος. Μάλιστα, το υποστηρίζουν σθεναρά ως επιχείρημα. Στον κάμπο της Θεσσαλονίκης, που είναι εκατό χιλιόμετρα βόρεια, δεν καίνε πια τις καλαμιές, αλλά τις οργώνουν μέσα στο καλοκαίρι! Επειτα από συνεχείς επεμβάσεις των τοπικών Αρχών και τις διαμαρτυρίες των κοινωνιών, ευτυχώς δεν καίνε πια τις καλαμιές.
Μπαίνουν στα χωράφια με τις καλαμιές με το μεγάλο υνί και τα μετατρέπουν σε επιφάνειες από γυμνό χώμα. Χιλιάδες στρέμματα οργώνονται πρώιμα.
Τη Θεσσαλονίκη όμως δεν τη χτυπά το μελτέμι και έτσι η καύση δημιουργούσε πραγματική ασφυξία στην πόλη και τα προάστια. Ομως, μία νέα καταστροφική νοοτροπία εμφανίστηκε. Ολη η αγροτική έκταση γύρω από τη Θεσσαλονίκη οργώνεται πλέον τελείως πρώιμα με βαθιά άροση και όλες οι σταριές μεταμορφώνονται σε απάτητες παραβόλες και σωρούς σκονισμένου χώματος.
Χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως λογική σε αυτή την πρακτική. Η καλαμιά έμενε και παλιότερα όταν μάζευαν τις αχυρόμπαλλες για κυτταρίνη και ζωοτροφή. Η καλαμιά ήταν παραδοσιακά ελεύθερος βοσκότοπος για τα μεγάλα κοπάδια αιγοπροβάτων που ταΐζουν με γάλα όλη τη συμπρωτεύουσα. Τάιζε τις καμπίσιες πέρδικες και πολλούς λαγούς με το υπόλειμμα του καρπού από τον θερισμό. Ηταν ο κυνηγότοπος των περασματιάρικων ορτυκιών για ένα δίμηνο, μέχρι να βρέξει τον Οκτώβρη.
Σήμερα, οι αγρότες της Θεσσαλονίκης, αφού δεν μπορούν να κάψουν τις καλαμιές... τις οργώνουν. Αύγουστο μήνα με το χώμα να είναι κυριολεκτικά «νταμάρι». Μπαίνουν στα χωράφια με τις καλαμιές με το μεγάλο υνί και τα μετατρέπουν σε επιφάνειες από γυμνό χώμα. Χιλιάδες στρέμματα οργώνονται πρώιμα μόνο και μόνο για το «γαμώτο». Για να μη βοσκήσει τα ζώα του ο απέναντι κτηνοτρόφος και για να μην κυνηγήσει ο... γείτονας!
Ο κάμπος έχει γίνει ένα απέραντο νταμάρι που δεν μπορεί να πατήσει σκύλος ή άνθρωπος. Μια επιφάνεια χωρίς ζωή, που το απογευματινό αεράκι σηκώνει τη σκόνη μπουχό σαν σε έρημο. Το όργωμα αυτό δεν προσφέρει απολύτως τίποτε, αφού δεν υπάρχει καμιά ζύμωση οργανικής ύλης σε τόσο ξερό χώμα. Στοιχίζει πανάκριβα, καθώς τα μεγάλα τρακέρ καίνε πάρα πολύ καύσιμο για να τα καταφέρουν. Επίσης, η πρακτική αυτή απογυμνώνει τον τόπο από την απαραίτητη κάλυψη όταν αρχίσουν οι βροχές. Το γόνιμο χώμα έχει γίνει σκόνη και παρασύρεται από τα πρωτοβρόχια στη θάλασσα.
Ο καρπός που ξέμεινε από τη θεριζαλωνιστική θάβεται και χάνεται και δεν προσφέρεται για τροφή στην άγρια ζωή. Το τοπίο του κάμπου αλλάζει και οι πέρδικες που περίμεναν αυτή την ευλογημένη εποχή της αφθονίας για να προετοιμαστούν για τον χειμώνα ψάχνουν άδικα μέσα στα σκονισμένα οργώματα για σπόρους.
Κομπλεξικός Νεοέλληνας
Η κατάσταση έχει πραγματικά ιδεολογικό χαρακτήρα και σχετίζεται με την αναδυόμενη άποψη πως... «εγώ στο χωράφι μου κάνω ό,τι θέλω». Και όπως όλες οι αρρώστιες, είναι και αυτή βαριά μεταδοτική! Είναι ο κομπλεξικός Νεοέλληνας που δεν θέλει κανέναν να περνά απολύτως νόμιμα πάνω στη γη του, αλλά προτιμά να την κάνει έρημο... ώστε να μην υπάρχει κίνητρο σε κανέναν!!!
Αντιλαμβάνομαι πως η αντίθεση αυτή αφορά κτηνοτρόφους και αγρότες. Μια αντίθεση τόσο αρχαία όσο και ο πολιτισμός. Ομως, εδώ ο τρόπος που εκδηλώνεται αυτή η αντίθεση είναι απαράδεκτος απέναντι στη φύση και την άγρια ζωή. Απέναντι στο χωράφι τους το ίδιο και στη δική τους μελλοντική παραγωγή.
Ολες οι επιστημονικές συστάσεις του ΟΣΔΕ για τη σιτοκαλλιέργεια προτείνουν όψιμο όργωμα για καλύτερη συγκράτηση της υγρασίας στο χωράφι. Θάψιμο και όχι κάψιμο της καλαμιάς, καθώς τα εδάφη μας στερούνται οργανικής ύλης και περιορίζεται έτσι η ανάγκη για λίπανση. Οι Θεσσαλονικείς αγρότες, με ένα άχρηστο, ακριβό, πρώιμο όργωμα, έρχονται να διαψεύσουν τους Θεσσαλούς που καίνε μετά μανίας ασκώντας μια άχρηστη και ξεπερασμένη τακτική!
Πιστεύω πως ο αγροτικός κόσμος οφείλει να αντιληφθεί τη γη του με πιο σύγχρονο τρόπο. Η γη δεν αποτελεί απλή «χωμάτινη» στήριξη της παραγωγής του, ούτε μονίμως και διακαώς πιθανό... οικόπεδο!
Σήμερα, είτε σε συνθήκες ευρωπαϊκής πραγματικότητας είτε σε συνθήκες σύγχρονης τουρκικής φεουδαρχίας, οι σύγχρονοι αγρότες διαχειρίζονται τη γη με άλλο μάτι. Μόνο εμείς αποτελούμε την τελευταία... οθωμανική χώρα απέναντι... στη γη μας...
ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
ΠΗΓΗ και ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΟ http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=23386&subid=2&pubid=63882696
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου