Η ταινία «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει» γυρίστηκε το 1977, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η Χούντα μας είχε αφήσει χρόνους, ο βαθύς συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας όμως έστεκε ακόμα κορδωμένος κι ολοζώντανος μπροστά μας. Καλλιτεχνικά, βέβαια, επικρατούσε ένας πραγματικός «οργασμός». Νέες ιδέες, νέα κινήματα – νιώθαμε ότι μας έγνεφε το αύριο… Εκείνη την εποχή συνεργαζόμουν με το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», διευθυντής σύνταξης του οποίου ήταν ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, ενώ στην ομάδα συμμετείχαν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος και πάρα πολλοί άλλοι. Εγώ, πιτσιρικάς τότε, μόλις είχα βγει από τη σχολή και ήμουν παθιασμένος όσο τίποτα με τον κινηματογράφο και το μεταμοντέρνο ρεύμα. Ονειρευόμουν μάλιστα να σκηνοθετήσω ένα φιλμ που θα «χαρτογραφούσε» τις γκρίζες ζώνες της αλήθειας, καθώς πίστευα ότι η αλήθεια είναι κάτι αφηρημένο. Για ποια αλήθεια μιλούν οι άνθρωποι; Τη δική τους, της κοινωνίας, της ψυχής τους, του έρωτά τους, του διπλανού τους;
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/to-katarameno-film-tis-ert-2-pou-kopike-ston-aera/ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου