Γιατί μας αρέσει ο Αλκίνοος; Επειδή εξελίσσεται διαρκώς. Που θα πει αγαπάει βαθιά αυτό που κάνει. Κι αν διάλεξε τον εύκολο δρόμο στη ζωή, όπως μας λέει ο ίδιος, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ήταν στρωμένος με τις ευκολίες του. Θα μπορούσε να βγάζει το ίδιο άλμπουμ κάθε χρόνο και να έχει το σταθερό κοινό του. Όμως εκείνος πειραματίζεται, ψάχνει άλλους ήχους, νέες ενορχηστρώσεις κι εκπλήσσει τους πάντες όταν το 2005 φεύγει για σπουδές στη Ρωσία. Ξέρετε πολλούς αναγνωρισμένους καλλιτέχνες μετά τα τριάντα να διακόπτουν την επιτυχημένη καριέρα τους για να συνεχίσουν τις σπουδές τους; Η φυσική συστολή που τον διακρίνει όταν βρίσκεται στη σκηνή, αλλά και εκτός αυτής, η διακριτική παρουσία του στα media και οι καλλιτεχνικές επιλογές του είναι ορισμένοι από τους λόγους που θα μας κινεί πάντα το ενδιαφέρον.
ελc: Γιατί επιλέξατε τη Ρωσία για τις σπουδές σας και πώς αποφασίσατε να φύγετε εκείνη την περίοδο;
Αλκίνοος Ιωαννίδης: Είδα τον κίνδυνο να μείνω στατικός και ικανοποιημένος από τον εαυτό και τη ζωή μου. Επίσης, πεθύμησα να ζήσω αυτό που όταν ήμουν παιδί ήταν περίπου αυτονόητο: να περνούν οι μέρες η μία μετά την άλλη και να μην κάνω τίποτα άλλο από το να ασχολούμαι με τη μουσική. Ο άνθρωπος πρέπει να αφοσιώνεται. Είναι σχεδόν αδύνατον να το κάνει κανείς ολοκληρωτικά σήμερα, όπου όλα είναι γρήγορα, οι πληροφορίες καταιγιστικές, ο χρόνος κομματιασμένος και οι υποχρεώσεις επιτακτικές. Όμως, έστω και κατά διαστήματα, είναι καλό ο άνθρωπος να δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να θυμάται τι αγαπά. Από παιδί αγαπούσα την κλασσική και ειδικότερα την προκλασσική μουσική. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα αρκετά σαν ακροατής και με αυτήν του 20ου αιώνα. Είχα την ανάγκη να λύσω κάποιες απορίες μου και να δημιουργήσω καινούργιες. Ήταν επίσης η ευκαιρία μου να το σκάσω για ένα μικρό διάστημα σε μια χώρα που ήξερα μέσα από τη μουσική και τη λογοτεχνία της και να συναντήσω έναν δάσκαλο που θαύμαζα μέσα από το έργο του και τους μαθητές του. Όταν έστειλα τις παρτιτούρες μου δεν πίστευα πως θα με δεχτεί, όταν όμως το έκανε δε σήκωνε δεύτερη σκέψη από μεριάς μου.
ελc: Επιτυχία! Την έχετε ζήσει έντονα στο ξεκίνημα της μουσικής σας πορείας. Πώς την αντιμετωπίζει κανείς χωρίς να χάσει την ισορροπία του;
Α.Ι.: Δε γίνεται να μη χάσεις την ισορροπία σου, ειδικά όταν κάτι τέτοιο σου συμβαίνει ξαφνικά στα 23 σου χρόνια και σε βρίσκει ανέτοιμο και ξαφνιασμένο. Μπορείς όμως να βρεις καινούργιες ισορροπίες μέσα στη νέα αυτή κατάσταση αν αρχίσεις να παίρνεις σοβαρά τη ζωή, χωρίς να παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου. Χρειάζεται να είσαι τυχερός και να έχεις και βοήθεια από τους γύρω σου. Όταν έγινε χρυσός ο πρώτος δίσκος πήρα τον πατέρα μου στην Κύπρο τηλέφωνο, ο οποίος δεν είχε ιδέα τι γινόταν εδώ, και του είπα "Ξέρεις πατέρα, έχω μεγάλη επιτυχία..." Κι αυτός μου απάντησε "Χαίρομαι πολύ για σένα παιδί μου. Συγχαρητήρια. Και να θυμάσαι πως επιτυχία είναι το να είσαι σύμφωνος με τον εαυτό σου".
ελc: Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, πώς επιλέγει κάποιος ανάμεσα στον δύσκολο και στον εύκολο δρόμο;
Α.Ι.: Εγώ διάλεξα τον εύκολο δρόμο. Αυτόν δηλαδή που μου ταίριαζε. Δύσκολος είναι ο δρόμος που σε αναγκάζει να κάνεις όσα δεν θέλεις, προκειμένου να πετύχεις στόχους που όλο απομακρύνονται. Ο δρόμος που σου ζητά υποχωρήσεις αντί για θυσίες. Που σε βάζει να πράττεις αντίθετα στα πιστεύω ή στις πραγματικές ανάγκες σου και σε κάνει να χάνεις το πρόσωπό σου. Εγώ είχα την τύχη, την πολυτέλεια και την ευθύνη να έχω επιλογή σε πολύ νεαρή ηλικία. Είμαι της ευκολίας, κι έτσι αποφάσισα να κάνω αυτό που αγαπώ, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, όσο καλύτερα μπορώ. Και αυτός ο δρόμος, ο εύκολος, μου χάρισε μέχρι στιγμής μια ενδιαφέρουσα ζωή. Γι αυτό τρελαίνομαι όταν γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε πράγματα που δεν τους ταιριάζουν, προκειμένου να "πετύχουν". Πάντα το έκαναν οι Έλληνες, σαν να το 'χουν κάνει τάμα να καταδικάζουν τα παιδιά τους και μαζί τη χώρα στη δυστυχία. Και σήμερα, αντί να πάρουμε μαθήματα από όσα τρομερά συμβαίνουν, γινόμαστε πιο συντηρητικοί και λέμε στο παιδί "Θα σπουδάσεις μουσική; Και πώς θα ζήσεις;" Σάμπως αν σπουδάσει διεύθυνση επιχειρήσεων χωρίς να του ταιριάζει θα πλουτίσει...
ελc: Νιώθετε οργή για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;
Α.Ι.: Ναι. Και για τη σημερινή και για τη χτεσινή και για την αυριανή.
ελc: Υπάρχει χώρος για τον πολιτισμό στην οικονομική κρίση, ή η τέχνη στις μέρες μας είναι πολυτέλεια;
Α.Ι.: Η αληθινή τέχνη ποτέ δε γίνεται πολυτέλεια. Είναι βαθιά ανάγκη του ανθρώπου. Και σε εποχές σαν κι αυτές που ζούμε, η ανάγκη μας για πνευματική ζωή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Χρειαζόμαστε έναν καθρέφτη να κοιταχτούμε κι ένα παράθυρο να ονειρευτούμε, αλλιώς χαθήκαμε. Χρειαζόμαστε μια επανασύνδεση με το βαθύτερο είναι μας. Κι αυτό ούτε τα κόμματα μπορούν να μας το δώσουν, ούτε τα ποδόσφαιρα, ούτε τα κανάλια.
ελc: Ποιες αξίες θέλετε να μεταδώσετε στα παιδιά σας;
Α.Ι.: Μυρίζομαι τι τα περιμένει, σε ποιον κόσμο θα ζήσουν και θα κάνουν τα δικά τους παιδιά. Και δε μιλώ για την οικονομική κρίση, αυτό είναι το λιγότερο. Θα ήθελα τα παιδιά μου να έχουν απέραντη αγάπη και μεγάλες αντιστάσεις.
ελc: Ξεχωρίζετε κάποιες θεατρικές παραστάσεις και ταινίες από αυτές που έχετε δει προσφάτως;
Α.Ι.: Μιλάτε σε κάποιον που έχει τρία παιδιά, το τελευταίο εκ των οποίων 6 μηνών... Δεν έχω δει τίποτα προσφάτως λοιπόν. Και δε με πειράζει καθόλου.
ελc: Στον Ελληνικό Κόσμο δίνετε έξι συναυλίες. Μιλήστε μας για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσετε.
Α.Ι.: Το υλικό έρχεται κυρίως από την προσωπική μου δισκογραφία, αλλά και από συμμετοχές που έχω κάνει σε δίσκους άλλων. Περίπου τα μισά είναι τραγούδια που συνηθίζω τα τελευταία χρόνια να τραγουδώ στις συναυλίες μου, τα υπόλοιπα είναι τραγούδια που είτε δεν έχω τραγουδήσει ποτέ ζωντανά, είτε έχω χρόνια να συμπεριλάβω στο πρόγραμμα. Φτιάξαμε καινούργια μπάντα με τους Γιώργο Κοντραφούρη στο Hummond και στο πιάνο, Γιώργο Καλούδη στο τσέλο και τη λύρα, Άγγελο Πολυχρόνου στα κρουστά και Κωνσταντίνο Στουραϊτη στην κιθάρα και το ούτι. Ξεκινήσαμε πρόβες εδώ και καιρό προκειμένου να βρούμε τον ήχο μας και μια κοινή αισθητική στην προσέγγιση των κομματιών. Έχει βγει ένα αποτέλεσμα που μας κάνει όλους χαρούμενους και ανυπομονούμε να το μοιραστούμε με το κοινό.
Διαβάστε περισσότερα για τις συναυλίες του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Θέατρο Ελληνικός Κόσμος, που πραγματοποιούνται από τις 3 έως τις 18 Φεβρουαρίου 2012, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.
Αλκίνοος Ιωαννίδης: Είδα τον κίνδυνο να μείνω στατικός και ικανοποιημένος από τον εαυτό και τη ζωή μου. Επίσης, πεθύμησα να ζήσω αυτό που όταν ήμουν παιδί ήταν περίπου αυτονόητο: να περνούν οι μέρες η μία μετά την άλλη και να μην κάνω τίποτα άλλο από το να ασχολούμαι με τη μουσική. Ο άνθρωπος πρέπει να αφοσιώνεται. Είναι σχεδόν αδύνατον να το κάνει κανείς ολοκληρωτικά σήμερα, όπου όλα είναι γρήγορα, οι πληροφορίες καταιγιστικές, ο χρόνος κομματιασμένος και οι υποχρεώσεις επιτακτικές. Όμως, έστω και κατά διαστήματα, είναι καλό ο άνθρωπος να δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να θυμάται τι αγαπά. Από παιδί αγαπούσα την κλασσική και ειδικότερα την προκλασσική μουσική. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα αρκετά σαν ακροατής και με αυτήν του 20ου αιώνα. Είχα την ανάγκη να λύσω κάποιες απορίες μου και να δημιουργήσω καινούργιες. Ήταν επίσης η ευκαιρία μου να το σκάσω για ένα μικρό διάστημα σε μια χώρα που ήξερα μέσα από τη μουσική και τη λογοτεχνία της και να συναντήσω έναν δάσκαλο που θαύμαζα μέσα από το έργο του και τους μαθητές του. Όταν έστειλα τις παρτιτούρες μου δεν πίστευα πως θα με δεχτεί, όταν όμως το έκανε δε σήκωνε δεύτερη σκέψη από μεριάς μου.
ελc: Επιτυχία! Την έχετε ζήσει έντονα στο ξεκίνημα της μουσικής σας πορείας. Πώς την αντιμετωπίζει κανείς χωρίς να χάσει την ισορροπία του;
Α.Ι.: Δε γίνεται να μη χάσεις την ισορροπία σου, ειδικά όταν κάτι τέτοιο σου συμβαίνει ξαφνικά στα 23 σου χρόνια και σε βρίσκει ανέτοιμο και ξαφνιασμένο. Μπορείς όμως να βρεις καινούργιες ισορροπίες μέσα στη νέα αυτή κατάσταση αν αρχίσεις να παίρνεις σοβαρά τη ζωή, χωρίς να παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου. Χρειάζεται να είσαι τυχερός και να έχεις και βοήθεια από τους γύρω σου. Όταν έγινε χρυσός ο πρώτος δίσκος πήρα τον πατέρα μου στην Κύπρο τηλέφωνο, ο οποίος δεν είχε ιδέα τι γινόταν εδώ, και του είπα "Ξέρεις πατέρα, έχω μεγάλη επιτυχία..." Κι αυτός μου απάντησε "Χαίρομαι πολύ για σένα παιδί μου. Συγχαρητήρια. Και να θυμάσαι πως επιτυχία είναι το να είσαι σύμφωνος με τον εαυτό σου".
ελc: Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, πώς επιλέγει κάποιος ανάμεσα στον δύσκολο και στον εύκολο δρόμο;
Α.Ι.: Εγώ διάλεξα τον εύκολο δρόμο. Αυτόν δηλαδή που μου ταίριαζε. Δύσκολος είναι ο δρόμος που σε αναγκάζει να κάνεις όσα δεν θέλεις, προκειμένου να πετύχεις στόχους που όλο απομακρύνονται. Ο δρόμος που σου ζητά υποχωρήσεις αντί για θυσίες. Που σε βάζει να πράττεις αντίθετα στα πιστεύω ή στις πραγματικές ανάγκες σου και σε κάνει να χάνεις το πρόσωπό σου. Εγώ είχα την τύχη, την πολυτέλεια και την ευθύνη να έχω επιλογή σε πολύ νεαρή ηλικία. Είμαι της ευκολίας, κι έτσι αποφάσισα να κάνω αυτό που αγαπώ, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, όσο καλύτερα μπορώ. Και αυτός ο δρόμος, ο εύκολος, μου χάρισε μέχρι στιγμής μια ενδιαφέρουσα ζωή. Γι αυτό τρελαίνομαι όταν γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε πράγματα που δεν τους ταιριάζουν, προκειμένου να "πετύχουν". Πάντα το έκαναν οι Έλληνες, σαν να το 'χουν κάνει τάμα να καταδικάζουν τα παιδιά τους και μαζί τη χώρα στη δυστυχία. Και σήμερα, αντί να πάρουμε μαθήματα από όσα τρομερά συμβαίνουν, γινόμαστε πιο συντηρητικοί και λέμε στο παιδί "Θα σπουδάσεις μουσική; Και πώς θα ζήσεις;" Σάμπως αν σπουδάσει διεύθυνση επιχειρήσεων χωρίς να του ταιριάζει θα πλουτίσει...
ελc: Νιώθετε οργή για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;
Α.Ι.: Ναι. Και για τη σημερινή και για τη χτεσινή και για την αυριανή.
ελc: Υπάρχει χώρος για τον πολιτισμό στην οικονομική κρίση, ή η τέχνη στις μέρες μας είναι πολυτέλεια;
Α.Ι.: Η αληθινή τέχνη ποτέ δε γίνεται πολυτέλεια. Είναι βαθιά ανάγκη του ανθρώπου. Και σε εποχές σαν κι αυτές που ζούμε, η ανάγκη μας για πνευματική ζωή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Χρειαζόμαστε έναν καθρέφτη να κοιταχτούμε κι ένα παράθυρο να ονειρευτούμε, αλλιώς χαθήκαμε. Χρειαζόμαστε μια επανασύνδεση με το βαθύτερο είναι μας. Κι αυτό ούτε τα κόμματα μπορούν να μας το δώσουν, ούτε τα ποδόσφαιρα, ούτε τα κανάλια.
ελc: Ποιες αξίες θέλετε να μεταδώσετε στα παιδιά σας;
Α.Ι.: Μυρίζομαι τι τα περιμένει, σε ποιον κόσμο θα ζήσουν και θα κάνουν τα δικά τους παιδιά. Και δε μιλώ για την οικονομική κρίση, αυτό είναι το λιγότερο. Θα ήθελα τα παιδιά μου να έχουν απέραντη αγάπη και μεγάλες αντιστάσεις.
ελc: Ξεχωρίζετε κάποιες θεατρικές παραστάσεις και ταινίες από αυτές που έχετε δει προσφάτως;
Α.Ι.: Μιλάτε σε κάποιον που έχει τρία παιδιά, το τελευταίο εκ των οποίων 6 μηνών... Δεν έχω δει τίποτα προσφάτως λοιπόν. Και δε με πειράζει καθόλου.
ελc: Στον Ελληνικό Κόσμο δίνετε έξι συναυλίες. Μιλήστε μας για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσετε.
Α.Ι.: Το υλικό έρχεται κυρίως από την προσωπική μου δισκογραφία, αλλά και από συμμετοχές που έχω κάνει σε δίσκους άλλων. Περίπου τα μισά είναι τραγούδια που συνηθίζω τα τελευταία χρόνια να τραγουδώ στις συναυλίες μου, τα υπόλοιπα είναι τραγούδια που είτε δεν έχω τραγουδήσει ποτέ ζωντανά, είτε έχω χρόνια να συμπεριλάβω στο πρόγραμμα. Φτιάξαμε καινούργια μπάντα με τους Γιώργο Κοντραφούρη στο Hummond και στο πιάνο, Γιώργο Καλούδη στο τσέλο και τη λύρα, Άγγελο Πολυχρόνου στα κρουστά και Κωνσταντίνο Στουραϊτη στην κιθάρα και το ούτι. Ξεκινήσαμε πρόβες εδώ και καιρό προκειμένου να βρούμε τον ήχο μας και μια κοινή αισθητική στην προσέγγιση των κομματιών. Έχει βγει ένα αποτέλεσμα που μας κάνει όλους χαρούμενους και ανυπομονούμε να το μοιραστούμε με το κοινό.
Διαβάστε περισσότερα για τις συναυλίες του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Θέατρο Ελληνικός Κόσμος, που πραγματοποιούνται από τις 3 έως τις 18 Φεβρουαρίου 2012, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.
Επισκεφθείτε την πολύ προσεγμένη προσωπική ιστοσελίδα του Αλκίνοου:http://www.alkinoos.gr/ και δώστε προσοχή στην πολύ σύντομη εκδοχή του βιογραφικού του..
( by giannis tzioyras).wm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου