ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν κάποιο ταλέντο. Κάποιοι κάνουν κάτι γι΄αυτό και διαπρέπουν, άλλοι πάλι επιλέγουν να πατάνε μια ζωή κουμπάκια σε excellόφυλλα, καρφώνοντας με τρομερό στιλ τις πιο δημιουργικές ή αθλητικές αρετές τους στα σκουπίδια.
Επιλογές είναι αυτές, ποιος είμαι εγώ για να κάνω υποδείξεις; Μπορώ όμως να εκφράσω ένα παράπονο. Όπως κάθε μικρό παιδί που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εγώ, μεγαλώνοντας ονειρευόμουν να γίνω επαγγελματίας αθλητής. Είτε μπάσκετ, είτε ποδοσφαίρου. Και θα τα κατάφερνα, αν δεν είχα το πρόβλημα. Έλα ξέρεις ποιο πρόβλημα λέω. Το γνωστό: δεν είχα το απαραίτητο ταλέντο.
Γι’ αυτό, πάντα εκνευριζόμουν με όλους τους αθλητές που είχαν την τύχη να διαθέτουν άφθονο, ακατέργαστο ταλέντο και διάλεξαν να πορευτούν με μπλαζέ ύφος μόνο με αυτό, κάνοντας μια μέτρια -σε σχέση με τις προσδοκίες που υπήρχαν- καριέρα.
Γιατί έτσι ρε παιδιά; Ξέρετε τι θα δίναμε όλοι εμείς για να έχουμε το ταλέντο σας; Προσωπικά, θα αντάλλαζα πάρα πολλά πράγματα για να ξέρω τα κιλά μπάσκετ που θαύμασα σε παίκτες που πέταξαν πολύ ψηλά στον ήλιο νωρίς και κάηκαν μεγαλοπρεπώς.
Τέτοια παραδείγματα είδαμε πολλά στα παρκέ της Α1, από νεαρούς Έλληνες που είχαν μέσα τους όλο το μπάσκετ, όμως στην πορεία έμειναν να κοιτάζουν παίκτες με σαφώς λιγότερο ταλέντο να τους προσπερνάνε.
Η παρακάτω ενδεκάδα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα και θα μείνει για πάντα στην ιστορία με έναν σημαντικό αστερίσκο δίπλα στα ονόματά τους: τι θα γινόταν αν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου