Ο δεκαπεντασύλλαβος έρχεται στη λαλιά μου
αφ΄ ότου εγεννήθηκα... Δώρο απ΄ την πατριά μου.
Γι΄ αυτό τραγούδι θα σας πω, Σάββατο του Λαζάρου.
Καλάθια συλλαβές κρατώ, γελάσματα του Χάρου...
Βροντοχτυπάει ο χάροντας, μα έχει η ζωή ντουφέκι.
Μιαν άνοιξη έχει στα μαλλιά και μάτι αστροπελέκι.
Ο κωπηλάτης του καιρού και πειρατής του χρόνου
την πέτρα την ελάβωσε με μια του λέξη μόνο.
Χαρά και λύπη δυο αδερφές. Θύμηση, λήθη ένα.
Άνεμος και απανεμιά μες στη ζωή σμιγμένα.
Δεν έχει αδάκρυτη χαρά. Κι η λύπη θα γελάσει.
Ο κάθε ανθός θα μαραθεί. Κι η μέρα θα περάσει.
Μόνο η μεγάλη πράσινη μες τους αιώνες, μόνη,
αλλάζει κι αναλλοίωτη μένει και δεν τελειώνει.
Θαρρώ πως εγεννήθηκα πολλές χαρές να δώσω.
Κι αν τόσες δεν με βρήκανε δεν θα το μετανιώσω.
Η μάνα μου στη φυλακή κέντησε δυο αστέρια
κι απλόχερα χαρίζουν φως, χειμώνες, καλοκαίρια,
σε μένα και στην κλάση μου και στην γενιά μου όλη...
Μαζί τα πήρα όντ΄ έφυγα απ΄ το χωριό στην πόλη.
Χαρίζω τα κι αυτά γελούν και διώχνουν κάθε πόνο.
Και δε μιλώ για μένανε και τα παιδιά μου μόνο...
Γιατί οι δρόμοι της χαράς άμα δεν μοιραστούνε
πως χορταριάζουν, χάνονται, γνωρίζουν. Και βαστούνε...
Τυφλώνει ο ήλιος τη ματιά όταν γυμνή αναθρώσκει,
μα η γερακίνα δεν πετά στου σύννεφου τ΄απόσκι.
Δεν έχει τι να φοβηθεί, δεν έχει τι να κλάψει...
Και τα φτερά της δεν μπορεί κανένας να τα κάψει.
Γεννιέται κάθε πρωινό μόνο για να πετάξει...
Κάθε στιγμή στον ουρανό λευκή γραμμή να γράψει...
Όσοι μετράνε δυο στιγμές, καυχιώνται, τάχα ζήσαν.
Τις άλλες τι τις έκαναν; Πόσο να τις πουλήσαν;
Κάθε στιγμή μου έδωσε. Κάθε στιγμή μου πήρε.
Το χάρο τον κορόιδεψα. Κι εσύ κοντά μου γύρε
σ΄ ένα απόσκιο του δασού, σ΄ ένα ποτάμι δίπλα...
Για να γλυκάνει ο λογισμός η μοναξιά κι η πίκρα.
Δεν θα μετρήσω τον καιρό. Δεν θα λογιάσω χρόνο.
αφού μες στην αγκάλη σου γαλήνη θα βρω μόνο!
dy/>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου