Γράφει ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Όπως έχω γράψει ξανά πολύ πρόσφατα, από μικρός ήμουν μεγάλος φαν του στίβου κι ιδιαίτερα των Ελλήνων αθλητών που κέρδιζαν τα μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις.
Ναι, τέτοιος είμαι, υποστηρίζω τους νικητές και χαίρομαι με τις επιτυχίες κι όχι με την προσπάθεια. Έχω πανηγυρίσει τα χρυσά του Κεντέρη (τον οποίο είχαμε πετύχει με την παρέα μου σε μπαρ της Μυτιλήνης και του ευχόμασταν να σπάσει το ρεκόρ του Τζόνσον, τις αθώες εποχές, πριν καν γίνει καράβι και πέσει με τη μηχανή), έχω μείνει σπίτι για να δω κούρσα της Θάνου.
Του Περικλή Ιακωβάκη όμως, του είχα πάντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Όχι επειδή κέρδιζε κι αυτός μετάλλια και κούρσες, αλλά επειδή το δικό του επίπεδο τον έκανε να ξεχωρίζει απ’ τους περισσότερους αθλητές της γενιάς του. Δεν έκανε ποτέ τις κλασικές κλισέ δηλώσεις τύπου “κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά” και “βγήκε η προπόνηση στον σημερινό αγώνα” ή τέλος πάντων, είχε να πει πολλά περισσότερα απ’ αυτά. Με δομημένο λόγο που σε έκανε να καταλάβεις σε δευτερόλεπτα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο.
Από τις πρώτες φορές που τον άκουσα να απαντάει στις ίδιες ερωτήσεις (συνήθως στον τεράστιο Δημήτρη Χατζηγεωργίου) στη μικτή ζώνη κάποιας διοργάνωσης, πριν καν ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα, ήξερα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα με ενδιέφερε να κουβεντιάσω μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου