Γεωργία Καλαμποκά - Γρύπαινα

 

Κάποια Κυριακή, αξημέρωτα,

θε ν΄ ανοίξω τα χρυσά φτερά μου.

Εκεί να πάω, ψηλά

στ' απάτητα.

Εκεί, στα παιδικά όνειρά μου.

Εκεί, να βρω την ύστερη χαρά,

να βρω και τα πρωτινά μου τ΄ άστρα.

Να βρω την σκιά,

την σοφή γριά,

μες στα ερειπωμένα κάστρα.

Να συλλέξω αγίους κεραυνούς,

να σκορπίσω θανάτους ξαφνικούς

στα εφήμερα,

στα παντοτινά,

σ΄ όλα τ΄άδικα και στα δικά τους.

Στ΄ άγρια τοπία της ψυχής, αντάμα

με την πρώτη νιότη και το θάμα.

Εκεί στα ξέφωτα,

στ΄ αφανέρωτα.

Άγρια λέαινα, αητός και μάνα.

Γεωργία Καλαμποκα

11/4/21

Φωτό: Γρύπαινα που θηλάζει.

Χάλκινο σφυρήλατο έλασμα. Παριστάνεται γρύπαινα, που θηλάζει το μικρό της που μόλις διακρίνεται κάτω από την κοιλιά της. Αυτό το εξαίρετο χάλκινο ανάγλυφο της αρχαιοελληνικής τέχνης προέρχεται από κορινθιακό εργαστήριο και χρονολογείται μεταξύ του 630 π.χ. και του 620 π.χ.

Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας.

dy/>