Ο Δομοκός, παλιά πόλη με αχανή όσο και σημαίνουσα ιστορία, δεσπόζει στην πολιτιστική, την οικονομική, διοικητική και συγκοινωνιακή ανάπτυξη της ομώνυμης επαρχίας, ως αυτοδύναμο αστικό κέντρο με τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής.
Πριν περάσουμε στις λεπτομέρειες, να σας αφηγηθώ μία ενδιαφέρουσα ιστορία, που σχετίζεται άμεσα με την εδώ χειμωνιάτικη εικόνα του προορισμού μας. Πριν πολλά-πολλά χρόνια λοιπόν, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, ένας Έλληνας έμπορος βρέθηκε για δουλειές στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί λοιπόν που διαπραγματευόταν με τους εμπόρους, ένας αγάς που άκουσε την κουβέντα, ρώτησε τον Έλληνα από που είναι. Εκείνος του απάντησε από την Αθήνα. Μόλις η συζήτηση προχώρησε, ρώτησε ο αγάς, με ποιόν τρόπο ήρθε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Έλληνας έμπορος απάντησε ότι έφτασε εκεί χερσαία. Τότε, έκπληκτος, νοσταλγών, αλλά και απορημένα, ο αγάς τον ρώτησε: «είχε ωρέ αντάρα ο Δομοκός;»…
Όλα έχουν την εξήγησή τους… Αντάρα, στην τοπική διάλεκτο σημαίνει ομίχλη. Ανέκαθεν, η υγρασία του Θεσσαλικού κάμπου, «εκτόνωνε» τα φορτία της υπό μορφή ομίχλης, στο πρώτο φυσικό νότιο ανάγλυφο-ανάχωμα, που είναι η περιοχή του Δομοκού. Έτσι, μπορεί η Θεσσαλία να είναι μέσα στον ήλιο, το ίδιο και η Λαμία, ωστόσο, στον Δομοκό, των μόλις 400 μέτρων υψομέτρου, μπορεί να είσαι σε ακραίες συνθήκες… Έτσι κι εμείς, για μία ακόμα φορά, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα κινηματογραφικό τοπίο που δημιουργείται στην πόλη, όταν «κάθεται» η ομίχλη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου