Ο διάλογος διημείφθη το 1975 ανάμεσα στον Κώστα Κασιδόπουλο, τον εισαγωγέα της Toyota στην Ελλάδα, και τη 14χρονη τότε Ρέα Βιτάλη, αξιοπρόσεχτη υπογραφή έπειτα για τους άντρες αναγνώστες των «4 Τροχών». Και να τος τώρα αποτυπωμένος στην καρδιά τού «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο», ενός αυτοβιογραφικού αφηγήματος που διαβάζεται σαν νεράκι, διαποτισμένου από νοσταλγία για μια ολόκληρη εποχή (εκδ. Ποταμός).
Με ασθμαίνουσα γραφή, σε αντιστοιχία με την εικόνα του λαχανιαστού, μονίμως «απασχολημένου» μπαμπά της, η Βιτάλη κατάφερε να υλοποιήσει ένα παλιό της όνειρο: να ξεφύγει από τον κορσέ των 300-500 λέξεων που απαιτούνταν για τα χρονογραφήματά της και να ξεδιπλώσει τα παιδικά της χρόνια όπως τα έζησε υπό τη σκέπη ενός αυτοδημιούργητου ανθρώπου που, ξεκινώντας από τον Δομοκό, έστησε μια μικρή αυτοκρατορία και ο οποίος -αλίμονο!- έκαψε γρήγορα το φιτιλάκι του.
Χωρισμένο σε δύο μέρη, το βιβλίο της ξεκινά με τις παιδικές της αναμνήσεις δίνοντας το πορτρέτο μιας ανέμελης, μοσχαναθρεμμένης κόρης σε μια ζόρικη εποχή, όπως ήταν η περίοδος της δικτατορίας, και συνεχίζει με την ανασύσταση της γνωριμίας και της συμπόρευσης των γονιών της ώς την ημέρα που τα νέα για τον καρκίνο μαύρισαν τον ορίζοντα γύρω τους. Στη διαδρομή η Βιτάλη μάς επιφυλάσσει ατέλειωτες διαδρομές στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου -μεγάλη πολυτέλεια τότε-, σπαρταριστά στιγμιότυπα από αυτοκινητοπομπές στα πάτρια εδάφη υπό τα σταυροκοπήματα γιαγιάδων με μαντίλες και μπούτια ξέξασπρα, πλήθος αναφορών σε αλλεπάλληλες επιτυχίες αλλά και κάμποσους υπαινιγμούς για πισώπλατα χτυπήματα που δέχτηκε ο πατέρας της.
Κι όλα αυτά με φόντο την υπό ανοικοδόμηση Αθήνα, την αμερικανική παροικία της Γλυφάδας και τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, τα σουξέ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τα ραδιοφωνικά σίριαλ και τις σειρές της ΥΕΝΕΔ, τις βρισιές που εκστομίζονταν τότε, τις χειρονομίες αλλά και τους επικρατούντες αξιακούς κώδικες, το λάιφ στάιλ των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων με τα Lacoste, τα Sebago και τα Levi's, τη μυθολογικών διαστάσεων «αρχαιοελληνική» φιγούρα του Καραμανλή, αλλά και το καθυστερημένο επαναστατικό αεράκι που φύσηξε με τη μεταπολίτευση.
«Το εμπόριο στο μυαλό μας είναι κάτι ταπεινό, είναι χρήμα. Λάθος!» ισχυρίζεται η Βιτάλη ευθύς εξαρχής. «Το εμπόριο είναι ανοιχτοί ορίζοντες, όσφρηση, ένστικτο, περιπλάνηση, στόχοι, αίσθηση τόπου και χρόνου, επικοινωνία, τόλμη, ρίσκο, δημιουργία». Στα μάτια της ο πατέρας της ήταν η ζωντανή ενσάρκωση των παραπάνω όσα χρόνια πάλευε ν' αναρριχηθεί επαγγελματικά και κοινωνικά. «Το όνομα για τον έμπορο δεν είναι μεγαλομανία, δεν είναι ψώνιο. Είναι ό,τι η υπογραφή για τον καλλιτέχνη. Είναι το σκάμμα της αυτοπεποίθησης... Το εμπόριο είναι εμμονή».
Γιος εμπόρου και ο ίδιος, ο Κώστας Κασιδόπουλος με το που ενηλικιώθηκε διεκδίκησε την αυτονομία του κι από ένα πρατήριο καυσίμων στην επαρχία έφτασε το 1962, στα 27 του, ώς την Ιαπωνία για να εξασφαλίσει μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, χωρίς καν να μιλάει αγγλικά.
Μέσα σε μία δεκαετία έφτασε ν' απασχολεί εκατοντάδες υπαλλήλους, χώρια την ενασχόλησή του για μια περίοδο με τα duty free στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Διόλου περίεργο που τα παιδιά του δεν πρόλαβαν να τον χορτάσουν. Οσο για τη γυναίκα του, που υπέμενε με αξιοπρέπεια τις συζυγικές του απιστίες -τετριμμένη υπόθεση για τη γενιά τους, την τόσο στερημένη σεξουαλικά-, στάθηκε πλάι του σαν βράχος, πάντα ερωτευμένη μαζί του, έτοιμη να τον μυήσει στους κανόνες του σαβουάρ βιβρ, τους οποίους μαθήτευε με επιμέλεια που θα ταίριαζε στην εκπόνηση διδακτορικού.
Οταν ο Κασιδόπουλος επέλεξε να στήσει τη βιτρίνα της επιχείρησής του στην αρχή της λεωφόρου Αλεξάνδρας, οι ανταγωνιστές του δεν το πίστευαν. Τι δουλειά είχαν τ' αυτοκίνητα απέναντι από το πάρκο; Κι όμως, «το ένστικτό του τον οδήγησε να επιλέξει όχι μια υπάρχουσα πιάτσα, απόμακρη από το κέντρο, αλλά μια μεγάλη κεντρική αρτηρία.
»Δεν στόχευε στους γνώστες, τους αυτοκινητιστές, αλλά στις οικογένειές τους. Ηθελε να τρυπώσει το αυτοκίνητο στα όνειρά τους. Να βάλει τον πειρασμό μέσα στα μάτια τους». Ο Κασιδόπουλος, υπογραμμίζει η Βιτάλη, ήταν από εκείνη την πάστα των εμπόρων που πρώτα επένδυαν κι έπειτα περίμεναν απολαβές. Και ως νεόπλουτος της δεκαετίας του '60 απείχε μίλια από εκείνους που «άνοιγαν την πόρτα του πλούτου μ' ένα πούρο απαραιτήτως στο στόμα», τους νεόπλουτους που μπήκαν στο κάδρο από τη δεκαετία του '80 κι έπειτα.
ΠΗΓΗ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=379279
«"Κεραία" είναι ο τίτλος της νέας ενημερωτικής εκπομπής με τη Ρέα Βιτάλη, που κάνει πρεμιέρα στην ΕΡΤ1, την Κυριακή 23 Μαΐου, στις 10 το βράδυ, και θα μεταδίδεται κάθε Κυριακή την ίδια ώρα».
